Mesela ku mirov zimanê xwe ji derewan, paşgotiniyê û gotinên nexweş dûr bike, bi vî şiklî rojiyê pê bide girtin, wî zimanî bi tiştên mîna xwendina Qur’anê, îstixfar, zikr, tesbîh û selewatan meşxûl bike; mesela ku mirov çavê xwe ji mêzekirina nemehreman dûr bike; guhê xwe ji guhdarîkirina tiştên xirab biparêze; berê çavê xwe bide ibretê; guhê xwe bide gotina rast û guhdarîkirina Qur’anê; ev mîna wê ye ku mirov bi azayên xwe yên din jî rojî bigire. Jixwe ji ber ku mîde fabrîqeya herî mezin e, eger mirov bi rojiyê dawî bide karê wê, ew azayên din yên piçûk jî yê li pey wê herin.

   (Mektubat: 542-543)

***

   Meqamê Mehmûd yê Pêxemberê Zîşan (e.s.w.) sifreyeke îlahî û rehmanî ye. Qencî, xêr û bereketên ku têne belavkirin ji wê sifrê derdikevin. Selewatên ku li ser Resûlê Zîşan (e.s.w.) têne xwendin, bersiva vexwendina wê sifreyê ne.

   Dema kesê ku selewatên şerîf dixwîne, Pêxember (e.s.w.) bi sifetekî wesif da, bila bifikire ka ew sifet bi kû derê ve elaqedar e da ku teşwîqkerê tekrarkirina selewatan be.

(Mesnevî-i Nûriye: 98)

   ***

   Mifte û wesîleya vê seyr û sulûka qelbî û hereketa rûhanî zikrê Xwedê û fikirîn in. Spehîtiyên zikr û fikrê bi jimartinê xilas nabin. Feydeyên wan yên axretî, taybetmendî û fezîletên ji mirovahiyê re li aliyekî; fayedeyeke wê ye piçûk ji jiyana vê dinyaya bi heytehol û teqûreq re ev e:

   Her însan ji bo ku ji teqûreqa dinyayê û ji barê wê yê giran xilas bibe û hinekî raweste, teselliyekê dixwaze. Li zewqekê, li hogirî û aramiyeke ku tenêbûna wî ji holê rabike digere. Civînên dostane ku encama şaristaniya însan in; aramî, hogirî û teselliyê didin tenê ji sedî dehan-bîstan. Ew tesellî jî muweqqet e, bi xafilî û serxweşiyê çêdibe. Ji sedî heştêyê wan mirovan jî bi tena serê xwe li çiya û newalan dijîn; yan derdê debara dinyayê,