Loma jî dema ew muwehhid bi hev re dibêjin Ellahu ekber, ew dengê wan weke dengê bilind yê dinyaya di şiklê mirovekî de ye. Di nimêjên îdê de erd bi zikr û tesbîhên alema Îslamê mîna ku bibe şahidê zelzeleyeke mezin bi hemî cih û aliyên xwe ve dibêje Ellahu ekber. Erd bi dilê safî yê Kabeya Mukerrem ku qibleya wê ye niyet dike, bi Mekkeya ku devê wê ye û bi çiyayê Erefê ku ew jî zimanê wê ye dibêje Ellahu ekber. Ew peyv ji devên şikeftmîsal yên bawermendên her çar aliyê dinyayê bi hewa dikeve û şiklekî wê çêdibe. Bi dengvedana yek dengê Ellahu ekber, Ellahu ekberên bêjimar çêdibin. Ew zikr û tekbîrên meqbûl li ezmanan olan didin û pêl bi pêl digin alema berzexê.

   Ha em bi qasî zerreyên erdê hemd, tesbîh û tekbîran ji Zatê Zulcelal re dikin. Ewê ku bi vî rengî erd ji xwe re kiriye sacid û abid. Ewê ku erd ji evdên xwe re kiriye mizgevt, ji aferîdeyên xwe re kiriye dergûş. Ewê ku erd kiriye tesbîhxwên û tekbîrxwên. Em bi qasî temamê tiştên heyî hemdê wî dikin ku em kirine ji ummeta Resûlê Ekrem (e.s.w.) Ummeta wî Pêxemberê ku ev cûreyê evdîtiyê hînî me kiriye...

(Lem’alar: 190-191)

***

   Li gorî sirra tesbîhatên nimêjê, mirov bi tesbîh, zikir û tehlîlên piştî nimêjê dikeve nav daîreya xitma mezin ya Muhemmedî (e.s.w.). Kesê ku zikir û tesbîhan dike, bi tesewwur û niyeta xwe dikeve nav daîreya tehmîdatên Ehmedî (e.s.w.) ya bi qasî rûyê erdê fireh û dibe wesîleya xêr û bereketê. Eynî bi wî şiklî ez û hûn jî em dibin hissedarê amelê salih yê hezarê zimanên masûm ku di daîreya fireh ya Rîsaleyên Nûr de, ji wê helqeya nûrê dersê distînin, dua dikin û di wir de dixebitin. Em ji duayên wan re dibêjin amîn. Em xeyalen bi wan re ji cih û waran derbas dibin, xwe digihînin meqamên bala, milên xwe didin hev û li cem hev rûdinin. Ha em bi vê xeyal, niyet û tesewwurê xwe fewqelade bextiyar dibînin.

(Kastamonu Lahikası: 194)

***