Ya Sisêyan: Çawa wexta ku ew dua ji bo Zatê Ehmedî be, ji mubalexeyê munezzeh e û heqîqet bi xwe ye; eynî wisa jî bi sedan esmayê husna û heqîqetên wan di wê duayê de hene. Îcar dema mirov bi vî çavî lê binêre hingê yê xweya bibe ku qet ne mubalexe ye. Ev awa îmkana bêdawîbûna feyz û bereketên tecelliyên bêpayan nîşan dide. Di eslê xwe de Muxbirê Sadiq (e.s.w.) qala qismekî pir piçûk kiriye, ji bo teşwîqkirinê ew xêr veşartî û mutleq hiştiye. Paşî jî bi derbasbûna demê re ew hukmê ku çêbûna wî mumkin e û bi şiklekî mutleq e, weke tiştekî giştî û çêbûyî hatiye fêhmkirin.

   Ya Çaran: Di Lem‘eya Îxlasê ya Bîstan de haşiyeyek heye, behsa mirovekî dike ku Bihişteke bi mîqdarê pênsed salî fireh didinê. Li wir jî binêre û bibîne ku dayina wê Bihişta mezin ne xwedîtiyeke ji me re mechûl e. Çawa ku însan ji gelek hêlan ve xwediyê mala xwe ye, eynî bi wî rengî jî bi gelek hissên xwe xwediyê gelek tiştên li ser rûyê erdê ye jî, dikare wan bixebitîne û ji wan sûdê wergire.

   Hem mirov dikare ji vê dinyaya mezin re bibêje, “Mala min e, ji min re hatiye dayin û roj jî lambeya min e.” Naxwe hinek xêrên ku li derveyî sînorê aqil in û ji adetê der in mîna vê rastiyê ne.

   Hem jî di Îslamiyetê de ew Zatê Ehmedî sebebê her xêr û xêratê, her kar û amelê qenc e, loma jî di zerreyek duaya me de para xêra wî bi qasî çiyayekî ye. Ne bi werdên xusûsî, dua, şerîet û rîsaletê, belkî bi welîtiya Ehmedî, mertebeya herî bala jê re hatiye dayin, wî jî di dersên neumûmî de ev beyan kiriye û warisên xwe yên heqîqî ku ji dil bûne peyrewên wî teşwîqî wan meqaman kirine.

   Paşî min got:

تَفَكُّرُ ساَعَةٍ خَيْرٌ مِنْ عِباَدَةِ سَنَةٍ