Min ji seydayên xusûsî yên Seîdê Nû; Îmamê Rebbanî, Xewzê E‘zem, Îmamê Xezalî û Zeynelabidîn (r.a.) ders standine. Bi taybetî jî min dersa munacata Cewşenu’l-Kebîrê ji van herdu îmaman [Îmamê Xezalî û Zeynelabidîn] standiye. Ev sî sal in ku ez ji Hz. Huseyn û Îmamê Alî (kerremellahu wechehu) dersê distînim. Bi taybetî jî bi Cewşenu’l-Kebîrê îrtîbateke min ya manewî bi wan re heye. Di vê îrtîbatê de min heqîqetên derbasbûyî û meşreba Rîsaleyên Nûr standine.

(Emirdağ Lahikası: 159)

***

   Birayên ezîz,

   Kerameteke manewî û pir mezin ya Hizba Nûriye derheqê min de heye. Dema gotina wê hatiye:

   Berî niha bi bîst salan dema ku Seîdê Berê veguherî Seîdê Nû, ji ber ku Seîdê Nû di rêya fikirînê de diçû, li hikmeta

سُبْحاَنَكَ ياَ لاَ اِلاَهَ اِلاَّ اَنْتَ الْاَماَنُ الْاَماَنُ خَلِّصْنا وَاَجِرْناَ وَنَجِّناَ مِنَ النَّارِ

   geriyam. Serê du-sê salan ew hikmet bi Erebî yan jî bi Tirkî di şiklê rîsaleyekê/pirtûkekê de şiklê xwe diguherand. Ji rîsaleya Erebî ya bi navê Qetre heta bi rîsaleya Ayetu’l-Kubra wê heqîqetê dewam kir û şikil guherand heta ku kete şiklê sabit yê Hizbu’l-Ekbera Nûriye. Ev bîst sal in çiqas ez aciz bûme, hişê min û dilê min westiyane, min bi lêfikirîn hinek ji vê hizbê xwendiye ew acizî û westandina min çûne. Ji xebata çar-pênc saetan ku heta nêzîkî berê sibehê dikudand ez bêhal dibûm. Çiqas min şeşyeka wê hizbê dixwend, bêyî istisna tu westandina min nedima. Ev tişt bi hezarê caran jî tekrar bûye.

(Kastamonu Lahikası: 227-228)

***