Ji ber ku ji aliyê resmî ve bû, bi vê plana ku dikirin, dihate xwestin ku ne ez, lê şagirtên Rîsaleyên Nûr lekedar bibin. Lê parastin û alîkariya Xwedê bi şiklekî xarîqe ew dek û dolabên wî bêencam hiştin. Ez bi vê beyanê nefsa xwe bêrî nakim, lê dixwazim bibêjim ku, “Xizmeta pîroz ya îmanê, ew nefs ji hemî hewesên dinyayî dûr kiriye; zewqa manewî ya di wê xizmetê de têra wê dike.” Û ez diyar dikim ku şagirtên Rîsaleyên Nûr muhtacê îhtiyat û diqqetê ne.

(Emirdağ Lahikası: 217-218)

***

   Emê cewherên di nava sedefên hevokên vê ayetê de nîşan bidin: 

و

 a ku di serê hevoka

وَبَشِّرِ الَّذيِنَ اَمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ

  de ye herfa etfê ye. Divê munasebet di navbera herdu aliyên etfê de hebe. Li vir di navbera mizgîndayinê û beriya wê de munasebet xweya nake. Lê berî mizgîndayinê hişyarkirin heye. Naxwe ev mizgînî etfa hişyarkirina beriya wê ye.

بَشِّرْ

  Tabîra mizgîniyê diyariyeke îlahî ye, ji fedl û kerema Rebbê Alemê ye. Mizgînî îşaret dike ku mukafata amelê salih ne heqekî wacib e. Lewra dayina heq û ucretê bi mizgîniyê nayête tabîrkirin. Li gorî vê, îbadetê ku mirov dike divê ne ji bo Bihiştê be. Zikirkirina mizgîniyê ku bi şiklê emir hatiye, îşareta bi bal teblîxa veşartî ve ye. Lewra Resûlê Ekrem (e.s.w.) bi teblîxê hatiye emirkirin, lê bi mizgîndayinê ne mukellef û berprisyar e. Teqdîra kelam di eslê xwe de weha ye: “Bi mizgînî teblîx bike.”