Hem jî berî niha bi çil salî, li Stenbolê rojeke taybetî ya şahiya Ka€›thaneyê bû. Ji Pirê heta bi Ka€›thaneyê, li herdu aliyên Xirînc bi hezaran keç û jinên Rûm û Ermenî û Stenbolî rêz bûbûn. Ez û mebûsê merhûm Molla Seyyid Taha û mebûs Haci Îlyas li qeyikê siwar bûbûn, di ber wan jinan re derbas dibûn. Qet haya min jê tunebû, lê tu nebêjî Molla Taha û Hacî Îlyas, çavdêriyê li min dikin û min diceribînin, ka gelo ezê li wan jinan binêrim yan na. Piştî ku me saetekê bi hev re rêwîtî kir, li xwe mikur hatin û ev yek îtiraf kirin: “Em ji vê rewşa te şaş man. Te qet mêze nekir.” Min got: “Dawiya zewqên biguneh, muweqqet û nelazim; êş û xem e. Loma ez naxwazim.”

   Ji xeynî vê jî, kesên ku hevaltî bi min re kirine dizanin ku min di temamê jiyana xwe de diyarî qebûl nekirine, neketime bin minneta tu kesî û min xwe ji qencî û xêrên xelkê dûr kiriye. Ji bo ku rûmeta Rîsaleyên Nûr û xizmeta îmanê biparêzim min temamê zewq û meraqên dinyayê yên; maddî, civakî û siyasî terk kirine. Di herdu hebsên dijwar de û di mehkemeyên min yên van bîst salên êsîrtiya biîşkence de jî diyar bûye ku min bi qasî pênc qurûşan jî qîmet nedaye tehdîdên bi îdamê, ku kesên kîndar ez pê tehdîd dikirim.

   Digel ku ev destûra heftê û pênc salên jiyana min li holê ye jî, bi niyeta ku qîmetê bêhempa yê Rîsaleyên Nûr bixîne, yekî ku meqamekî resmî îşxal kiribû, bêbextiyeke ku nayê fikr û xeyala şeytanan jî kir. Gotiye, “Bi şev bi tebleyan beqlewe jê re diçin, fahîşe û bênamûs diçin cem.” Jixwe deriyê min ji derve jî û hundir ve jî miftekirî ye û heta sibehan jî nobedarek bi emrê wî bedbextî li ber derî disekine. Hem jî hemî cînar û dostên vir dizanin ku min ji nimêja îşayê heta ya sibehê tu kes qebûlî cem xwe nekiriye. Îcar mirovekî sefîh û ehmeq ku ker be û şeytan jî be, îhtimalê nade îftîra û bêbextiyeke weha.

   Wî mêrikî fêhm kir ku nikare tiştekî bike, dev ji van dek û dolabên xwe berda, Xwedê bela wî dayê, çû cihekî din.