xweparastina ku mirov dil bide tiştên ji bilî Xwedê, xweparastina ji ceza, xweparastina ji xezebê... Naxwe peyva

تَتَّقوُنَ

    van mertebeyên han hemiyan di xwe de digire.

(İşaratü’l-İ’caz: 171)

***

   Heryek ji herçar bakirên/unsurên wijdanê û herçar taybetmendiyên rûh “vîn, hiş, his û letîfeya rebbanî” armanceke xwe ya bingehîn heye. Armanca vînê îbadetê ji Xwedê re ye, ya hiş naskirina Xwedê ye, ya his hezkirina Xwedê ye û ya letîfeya rebbanî jî di her tiştî de dîtina nîşanên Xwedê ye. Teqwaya ku îbadetê kamil e herçaran jî di xwe de digire. Şerîet hem wan zêde dike, hem perwerde dike û hem jî wan bi bal armanca bingehîn ve diajo.

(İçtimaî Dersler, Hakikat Çekirdekleri: 230-231)

***

   Birayên ezîz û rast,

   Berî her tiştî ez ji we re serpêhatiyeke xerîb, elîm û manedar bibêjim. Munasebetek çêbû ku êdî diyar bikim vaye tu çekên dijberên me; ne yên xirabiya dijminên min û ne jî yên îftîrayên hemî şeytanan nemane ku wan li hember Rîsaleyên Nûr bikar bînin, nikarin kesî bixapînin:

   Kesên ku jiyana min nas dikin, malûmê wan e. Berî niha bi pêncî û pênc salan, ez bîstsalî bûm. Ji ber ku waliyê Bedlîsê rehmetî Omer Paşa ji ilmê re hurmet dikir û pir jî israr kir, du salan li mala wî mam. Şeş keçên wî hebûn; sisê piçûk bûn, sisê jî mezin. Digel ku ez du salan jî li mala wan mabûm, min ew hersê keçikên mezin ji hev nas nedikirin. Min ewqas bala xwe nedida wan ku bizanibim. Hetta rojekê alimek bi mêvandarî hate cem min, di du rojan de ji hev ferq kirin û nas kirin. Herkes ji vî halê min şaş mabû û ji min dipirsîn: “Çima tu nanêrî?” Min jî digot, “Parastina rûmeta ilmê nahêle ku ez binêrim.”