Belê, nefseke ku li şeytan guhdarî bike, qusûrên xwe nabîne. Ger bibîne jî bi sed te’wîlî te’wîl dike. Li gorî sirra  وَعَيْنُ

الرِّضاَ عَنْ كُلِّ عَيْبٍ كَليِلَةٌ

  kesê bi çavê jixweqayilbûnê binêre, eyba xwe nabîne. Ji ber ku eyba xwe nabîne, li xwe mukur nayê, îstixfar û îstiaze nake û di encamê de ji şeytan re dibe mesqere. Pêxemberekî alîcenab mîna Hz. Yûsuf (e.s.w.) bi xwe jî gotiye:

وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ مَا رَحِمَ رَبِّي

  Êdî çawa mirovê bi nefsê ewle bibe? Kesê ku nefsa xwe sûcdar bike, yê eybên xwe jî bibîne, qusûrên xwe îtiraf bike û îstixfar bike. Kesê ku îstixfar kir yê îstiaze bike, yê ku îstiaze kir yê ji şerê şeytan xilas bibe.

   Eyba ji wê eybê mezintir ew e ku mirov eyba xwe nebîne. Ku mirov eyba xwe îtiraf neke ev kêmasiyeke mezin e. Lê ku mirov eyba xwe bibîne, ew eyb ji qusûriyê derdikeve. Ku mirov wê îtiraf jî bike, jixwe êdî dibe layiqê bexşandinê.

(Lem’alar: 134)

***

   Welhasil: Ey însan! Di destê te de îrade û vîneke bi navê “cuz’ê îxtiyarî” heye ku pir zeîf e; di xirabiyê û gunehan de destê wê pir dirêj e, lê di xêran de pir kin e. Êdî dua bide destekî wê da ku destê wê bigihe Bihişta berê zincîra xêran û bextewariya bêdawî ku kulîlka wî berî ye. Îstixfarê jî bide destê din ku ew jî ji gunehan vekişe û negihe ziqqûma Dojeha berê dara mel‘ûn. Naxwe çawa ku dua û tewekkul pir hêzê didin meyla kirina xêrê, îstixfar û tobe jî wisa meyla xirabiyê dibirrin û nahêlin ku ji heddê xwe derbas bibe.

(Sözler: 581)

***