Temamê tiştên xwe yên giran dispêre destê qudreta Qedîrê Mutleq, bi rihetî ji dinyayê diçe, li berzexê îstirahet dike. Paşî jî ji bo ku bikeve bextewariya bêdawîn dikare here Bihiştê. Eger tewekkul neke, dev ji firînê berdin, yê giraniya dinyayê wî bibe dojeha Esfelê safilîn; jêra herî jêr.

   Naxwe îman tewhîdê, tewhîd teslîbûnê, teslîmbûn tewekkulê û tewekkul jî bextewariya herdu dinyayan dixwaze. Lê şaş fêhm neke, tewekkul ne ew e ku mirov bi temamî sebeban red bike. Divê mirov wisa fêhm bike ku sebeb perdeya destê qudreta Xwedê ne. Divê mirov bicihanîna sebeban bi şiklekî duayê fiîlî qebûl bike, tiştên ku ji sebeban çêdibin jî tenê ji Xwedê bixwaze, encama wan ji wî bizanibe û ji wî re bibe minnetdar. Tewekkul ev e.

(Sözler: 380)

***

   Rêya şirk û jirêketinê, fasiqîtî û sefahetê însan pir dadixîne. Di nav êşên bêdawîn de, barekî bê hed giran li pişta wî ya zeîf û nekar dike. Lewra eger însan Rebbê Alemê nas neke û bi wî tewekkul neke, hingê pir zeîf û nekar e. Pir feqîr û belengaz e, tûşî belayên bêhed û bêhesab dibe, dikeve rewşa heywanekî fanî de. Hertim êşa dûrketina ji tiştên ku hez dikir dikişîne, bi fîraqek û dûrbûneke elîm dev ji temamê hezkiriyên xwe berdide û bi tenê dikeve tarîtiya qebrê.

   Hem jî ew di jiyana xwe de bi îradeyeke cuz’î, hêzeke piçûk, jiyaneke kin, umrekî hindik û bi fikrekî kwîr, bi êşên bêdawî û hedefên bêfeyde re şer dike. Bêyî ku encamekî bistîne, li boşê dixebite ku arzû û daxwazên bêjimar bîne cih. Digel ku ew bi xwe nake jî, dinyaya qerase barê xwe li pişta wî dike, li ser serê wî siwar dibe. Hê neçûyî Dojehê ezabê wê dikişîne.

   (Sözler: 794)

***

   Hem jî di nav alema heywanan de çêlîkên wan bi zeîfî û zimanê xwe yê hal tewekkulê dikin, ew rizqê narîn ku heqê wan e, ji xezîneya rehmetê tê dayin.