Birayên hêja, qusûrên piçûçik ku bi we re çêdibin pir mezin nekin. Ne ez tenê, bi texmîna min her kesê ku heqîqet dîtibe tesdîq dike ku bi şagirtên Rîsaleyên Nûr yên li Isparta û derdora wê re rastî, sebat, biratî, îxlas û qehremaniyeke wisa fewqelade heye ku vî zemanê ecêb di nav hezar sebebên xirabî û fesadiyê de jî tifaq û yekîtiya xwe diparêzin, di xizmeta xwe de sist nabin.

(Kastamonu Lahikası: 143)

***

   Ez fikirîm ku li vî bajarî jinên pîr yên ku ketine nav Rîsaleyên Nûr, sebat kirine û weke kesên din qels nebûne. Hingê di cih de ev hedîsa pîroz hate bîra min:

عَلَيْكُمْ بِدِينِ الْعَجاَئِزِ

   Yanî “Di axirzeman de bibin peyrewê dînê semîmî û îtîqada bihêz ya jinan.”

   Belê, ji ber ku jinên extiyar bi fitreta xwe zeîf, hessas û bi şefqet in, ji herkesî pirtir muhtacê tesellî û nûra dîn, îltîfatên dilovaniya Xwedê, desthevgirtin û alîkarîxwestinê ne, fitreta wan sebat û berxwedanê dixwaze. Ji ber vê jî Rîsaleyên Nûr vî zemanî wê pêdiviyê tam bi cih tîne û ji her tiştî pirtir li xweşa rûhê wan diçe, di dilê wan de cih digire.

(Kastamonu Lahikası: 75)

***

   Ev bîst sal in ku exlaq di binê zilm û zora giran de ewqas xirab bûye û rastî û durustî jî wenda bûne ku mirov nikare ji bîst mirovan bi yekî jî bawer bike, pê ewle bibe. Li hember vê rewşa xerîb; sebat û berxwedan, sedaqet û hemiyeteke Îslamî lazim e, yan na wê tu encameke baş dernekeve û zirar çêbibe.

(Kastamonu Lahikası: 47)

***

   Belê, di pîşeyê me de piştî îxlasa tam bingeha herî mezin, sebat û berxwedan e. Heta niha gelek bûyerên mezin hatine serê me. Bi saya vê berxwedanê her mirovekî normal, digel ku umrê wî bîst-sî sal in jî, bi qasî sed mirovan serkeftî bûye û gihatiye dereceya weliyekî şêst-heftê salî.

(Kastamonu Lahikası: 106)

***