Taybetmendiya welîtî, şêxîtî û meziniyê tewazû û nefspiçûkî ye; ne xwemezinkirin û zordestî ye. Naxwe kesê ku xwe mezin dike di eslê xwe de zarokek e ku xwe mîna şêxan nîşan dide. Hûn jî kesên weha, mezin nebînin.

   Pirs: Çima xwemezinkirin elametê piçûkiyê ye?

   Bersiv: Lewra ji her însanî re mertebeyeke rûmet û şuhretê heye ku ji wê mertebeyê li mirovan temaşe dike. Êdî eger ew mertebe ji qabiliyetên wî bilindtir be, ji bo ku ew mirov xwe bigihîne wê mertebeyê, bi xwemezinkirinê xwe dirêjî wir dike. Lê eger qîmet û hêjayiyên wî ji wê mertebeyê bilindtir bin, ew mirov bi nefspiçûkî weke kevanekê xwe xwar dike û dadikeve wê mertebeyê.

(İçtimaî Dersler, Münazarat: 103-104)

***

   Birayên ezîz û rast,

   Li Kastamonuyê zatekî ehlê teqwayê di şiklê gazinan de got: “Êdî ez ketime. Min ew rewşa xwe ya berê, ew zewq û nûra xwe wenda kirine.”

   Min jî jê re got: “Na, tu pêş ve çûyî. Lewra te keşf û zewqên ku hissa xwebîniyê çêdikin, nefsa mirov miz didin û fêkiyê axretê li dinyayê didin xwarin li pişt xwe hiştine. Tu bi nefspiçûkî û terka ezîtiyê firiyayî û gihatî meqamekî balatir, te dev ji zewqên fanî berdaye.”

   Belê, dayineke Xwedê ya girîng jî ew e ku mirov, qenciya kesê ku dev ji ezîtiya xwe bernade pê nede hiskirin, da ku xwe neecibîne û pozbilindiyê neke.

(Şualar: 391)

***