Û ya dawî jî, ji bo dinyayê min qebûl nekiriye ku bikevim bin minneta xelkê. Ehlê welatê min û yên ku min li deverên din nas dikin vê yekê baş dizanin. Di van pênc salên koçberiyê de gelek dost pir xebitîn ku diyariyên xwe bi min bidin qebûlkirin, lê min qebûl nekir. Eger hinek bibêjin, “Naxwe tu çawa debara xwe dikî?” ezê bibêjim:
Ez bi bereket û dana Xwedê dijîm. Çendî ku nefsa min musteheqê her piçûkxistin û îxanetê ye jî, lê weke kerameta xizmeta Qur’anê, di mijara rizq de ez dibim mezherê bereketê û dana Xwedê.
(Mektubat: 91)
***
Liberxistina Bedîuzzeman
Liberxistin, ji tefsîr û şîroveya xwemuhtacnedîtina ku berî niha behsa wê kiribû pê ve ne tiştekî din e. Jixwe ji bo ku mirov bikeve qesra bi navê liberxistinê divê mirov di deriyê bi navê xwemuhtacnedîtin re derbas bibe. Loma jî liberxistin û xwemuhtacnedîtin weke lazim û melzûm in.
Liberxistina mucahidekî mîna Seyda, ku derbarê xwemuhtacnedîtinê de pêxember ji xwe re kirine mînak, mîna ku ji ber xwe ve çêbûbe ewqas taybetmendiyeke tebîî ye ku tasek şorbe, qedehek av û qetek nan têra wî ya rojekê dikin. Lewra ev mirovê mezin mîna ku şairê mezin û biînsaf yê Fransiz La Martin* gotî, “Ne ji bo xwarinê dijî, ji bo ku bijî dixwe.”
Piştî ku mirov pîşeyê Seyda û baweriya wî fêhm kir, êdî muqayesekirina liberxistina wî ya bala bi tiştên besît weke xwarin û verxwarinê re tiştekî fuzûlî ye li gorî min. Lewra divê mirov liberxistina bala ya vî mirovê mezin di warên manewî de bi kar bîne û bi pîvanên manewî bipîve.
Mesela; Seyda dahiyekî wisa ye ku divê mirov hêza wî ya liberxistina bala bi tiştên besît yên mîna xwarin, vexwarin û lixwekirinê nepîve. Ew hêza bala bikaranîna hêjayiyên manewî û dîtbar yên mîna; fikir, zêhn, jêhatîbûn, qabiliyet, wext, nefs û nefesê dipîve û nahêle ku badîhewa heder bibin.
