Li hember wî pereyî carna heysiyet û namûs weke rişwet têne standin, carna jî qîmetên dînî yên pîroz têne standin û di encamê de pereyekî bêoxir tê dayin. Naxwe mirov malekî ku qîmeta wî sed qurûş e, bi sed banqenotên manewî distîne û zirarê dike.
(Lem’alar: 210)
***
Ferqa “liberxistin” û “timatî”yê pir e. Çawa ku “nefspiçûkî” di şiklê xwe de weke “xwetewandin”a ji exlaqê xirab tê xweyakirin, lê di eslê xwe de taybetmendiyeke çê ye û herdu ji hev cuda ne; çawa ku “giranî” di şiklê xwe de dişibihe “xwemezinkirin”a ji exlaqê xirab, lê di me‘na xwe de herdu ji hev cihê ne; eynî wisa jî tu têkiliya “liberxistin”a ku ji exlaqê bala yê Pêxember e, -belkî wesîleya rêkûpêkbûna nîzama Xwedê ya di kaînatê de ye-, bi “timatî”ya xirab, çikûsî û qesîsiyê re tune. Tenê ji zahirî ve, ango ji derve wekhevbûneke wan heye.
(Lem’alar: 213)
***
Niha liberxistin ji herkesî re ferz e. Zeman piştî du salan ev kerameta aborî nîşan da û îsbat kir; di Şerê Cîhanê yê Duyem de li her aliyî birçîbûn, wêranbûn û îsraf belav bûbû, paşê jî mirov mecbûr bûn ku êdî li ber bixin.
(Lem’alar: 218)
***
Ez bi liberxistin û bereketê dijîm. Ji bilî Rezzaqê xwe minneta tu kesî qebûl nakim û min biryar daye ku ji vir pê ve jî nekim. Belê, mirovekî ku rojê bi sed qurûşî, hetta bi çil qurûşî îdareya xwe dike, nakeve bin minneta tu kesî. Min qet nedixwest vê mijarê şîrove bikim. Ji ber tirsa ku belkî xurûr û ezîtiyê çêbike, şîroveya wê bi min pir nexweş tê. Lê madem ehlê dinyayê bi şik û guman pirs dikin, ezê jî bibêjim:
Di temamê umrê min de destûra jiyana min ev bûye: Ji piçûkiya xwe ve, -welew ku zekat be jî- min malê kesî negirtiye. Min meaş jî nesitandiye (tenê du salan li Daru’l-Hikmeti’l-Îslamiye, bi israra dostên xwe mecbûr bûm ku meaş bistînim, lê paşî min ew pere jî manen li millet zîvirand).
