Ya Duduyan: Sobeya min ya ji hesinê sitûr ku bê sebeb parçe bû, xeberek da. Em jî li gorî wê îşaretê bi îhtiyat û aramî tevgeriyan. Loma jî ew tofanoka ku qewimî, ji sedî dakete yekê; agir bi barûdê neket. Niha jî ev şikestina metereyê min ku bêsebeb bû piçik û parî, dîsa xeberê dide me ku divê em sakin bin, bi tevdîr bin û tehemmul bikin. Li gorî hişyarkirineke manewî ku min standiye, munafiq dixwazin tarikselatên ehlê keyfê û komunîstên bêdîn li hember kesên dîndar bikar bînin. Hetta tiliya xwe dixin van deran jî.

(Şualar: 543)

***

   Birayên hêja, li ber her îhtimalê, eger teftêş û lêgerînek çêbû û nusxeyên destnivîsên Rîsaleyên Nûr dîtin, bi ihtiyat weha bibêjin:

   Ji ber mijar yek e, ev herdu rîsale parêznameya tam ya her yekî ji me ne, loma jî mafê me ye ku di destê her yekî ji me de hebe. Madem ew herdu nusxe bi awayekî resmî çûne meqamên Enqerayê, helbet kes têkilî wan herdu parêznameyan nabe û lazim e ku di destê heryekî ji me de hebe. Eger bê gotin, “Hûn çima weha pir dinivîsin? Hem jî pir dirêj û zêdeyî armancê hûn mijarên îmanê bi caran dinivîsin?”, bersiva wan weha bidin: “Em şêst kes in; piraniya me nizanin binivîsin. Hem jî parêznameya sed û sî parçe Rîsaleyên Nûr û bi hezaran şagirtên wan divê pir dirêj be, lê dîsa jî ji mecbûrî kin hatiye nivîsîn. Di dîrokê de nehatiye dîtin ku muhakemeyên bi vî şiklî ewqasî hûr û kûr li ser mijarên îmanî û ilmî rawestin. Loma em weha di şiklê rîsale/nameyan de jî dinivîsin. Eger Seîdê birayê me serbest bûna û ji hevdîtinê bêpar nebûna, yê ji bo parastina van rastiyên ilmî û îmanî deh rîsale-bîst rîsale binivîsanda.”

   Lê digel vê jî îhtiyat lazim e. Gerçî yên li aliyên me pir in, lê yên ku li dijî me ne jî pir bi dek û dolab in; nemerd û xayin in. Wezîfeya me naqede, zêde dibe. Berê, dema ku min rîsaleyeke tenê jî bi mamosteyekî dida xwendindin, memnûn dibûm, sipasdar dibûm.