Belê, xizmetkarekî rast yê padîşahekî li xwe nanihe ku bikeve bin nîrê şivanekî, layiqê xwe nabîne ku serdestiyê li belengazekî bike. Naxwe çiqas îman mukemmel be, azadî jî ewqas zêde dibe. Ha ji we re esra seadetê; dema bextewariyê!

(İçtimaî Dersler, Münazarat: 103)

***

   Ew zatê ku dema serleşkerê Rûsan sê caran jî di ber de derbas bû tenezzulî xwe nekir û ji ber ve ranebû, digel tehdîda idamkirinê jî ji bo parastina rûmeta Îslamê serê xwe netewand... Ewê ku ji bo parastina rûmeta Îslamê bi pênc qurûşan jî girîngî neda tehdîdên idamê, ji serleşkerê Înglîzên ku Stenbol dagir kiribûn re û ji kesên ku li gorî daxwaza wî fetwa dabûn re got, “Tifî wî rûyê zalimên bêşerm bikin!” û ev gotin di çapemeniyê de da weşandin... Ewê ku qet girîngî neda hêrsbûna Mustefa Kemal û di nav pêncî parlamenterî de jê re got, “Kesê ku nimêj neke xayin e”... Ewê ku li hember pirsên dijwar yên Dîwana Herba Orfî çaplûsî nekir û got, “Ji bo mijareke Şerîetê ya tenê jî, ez amade me ku rûhê xwe feda bikim”... Ew fedaiyê Îslamê ku ji bo neşibihe kafiran bîst û heşt salan înzîwa û tenêtî tercîh kir. Îcar eger ji xizmetkarekî weha fedakar yê rastiyên Qur’anê re -bi bêqanûnî û bêyî ku meslehetek hebe- bête gotin, “Divê tu bişibihî papazên cihû û filehan, tu yê jî mîna wan şewqê bidî serê xwe û li dijî îcma‘a aliman tevbigehrî, yan na emê te ceza bikin”; helbet ew mirovê weha ku her tiştê xwe fedayî rastiyên Qur’anê kiriye, -dev ji hebs û zindanan, ceza û îşkencê berdin- eger wî bi kêran parçe-parçe bikin û wî bavêjin dojehê jî, temamê dîroka jiyana wî şahid e, ku sed canê xwe jî hebin yê feda bike.

(Emirdağ Lahikası: 484-485)

***

   Madem herkes bi şerefa mezinê xwe, bi rutbe û navdariya wî rûmetê dibîne, helbet ew evdîtî û aîdiyeta ku bi nûra îmanê çêdibe, mîroyek dikare bi vê aîdbûna xwe fir‘ewnekî têk bike. Hem jî bi saya rûmeta wê aîdbûnê ew dikare mîna fir‘ewnekî îftîxar bike ku ew fir‘ewn xafil bû, xwediyê nefsa xwe tenê bû, bi bav û kalên xwe û bi milkê misrê îftîxar dikir û ew fexra wî li ber deriyê gorê vemirî.