Ya Sisêyan: Zewqsitandina ji xwemezinkirinê ye ku mirov xelkê piçûk bibîne.

   Êdî çawa ku îman rûmeta kesayetiyê encam dide, nîfaq jî berevajî wê, sertewandinê encam dide. Kesê sertewên stûyê xwe li hember her kesî xwar dike. Ev durûtî ye. Durûtî jî qeşmerî ye, qeşmerî jî derewkarî ye. Qur’ana Pîroz weha bi vê rêza derewan ve îşaret kiriye:

وَإِذَا لَقُواْ الَّذِينَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا

   Yanî, “Dema rastî bawermendan tên, dibêjin me jî îman anî.”

(İşaratü’l-İ’caz, 113-114)

***

   Di nameya Hesen Atif de mijara zatên cesûr û sebatkar heye. Ji wan re “efe” dibêje. Em wan birayên xwe yên nû, ewên cesûr û sebatkar bi dil û can qebûl dikin. Lêbelê kesên ku dikevin çarçeveya Rîsaleyên Nûr ji bo ku cesareta xwe ya şexsî biqîmettir bikin, divê wê li sebat û berxwedaneke desthevgirtina birayên xwe serf bikin, ji bo wê bixebitin. Divê wê cesareta xwe ya şexsî ku weke camê ye, biguherînin bikin elmasê fedakarî, durustî û heqperestiyê.

   Belê, di pîşeyê me de piştî îxlasa tam, bingeha herî mezin; sebat û berxwedan e. Heta niha gelek bûyerên mezin hatine serê me. Bi saya vê berxwedanê her mirovekî normal, digel ku umrê wî bîst-sî sal in jî, bi qasî sed mirovan serkeftî bûye û gihatiye dereceya weliyekî şêst-heftê salî.

   Hem jî mirovek çendîn ku cesareta wî rind be jî, piştî ku kete nav cemaeteke hevgirtî, ji bo ku huzûr û îstiraheta wan biparêze, bi tena serê xwe nikare wê cesareta xwe ya şexsî bi kar bîne.

Divê mirov li gorî hikmeta hedîsa pîroz tevbigere:

سيِروُا عَلَى سَيْرِ اَضْعَفِكُمْ

   Niha di vê rewşa tevlîhev de, divê mirov nekeve mijarên ku dibin sebebê nîqaşê.