Destûra Duduyan: Divê hûn rexne li birayên xwe yên di xizmeta Qur’anê de negirin, xwe ji wan çêtir nebînin û rayê çavnebariyê tehrîk nekin.

   Lewra destekî însan bi destê din re reqabetê nake, çavekî wî rexnê li çavê din nagire. Zimanê wî li hemberî guhê wî dernakeve, dilê wî eybên rûhê wî nabîne. Tam bereksê vê, ew kêmasiyên hev temam dikin, qusûrên hev vedişêrin, di pêdivî û wezîfeyên hev de alîkariya hev dikin. Eger ne wisa be, yê jiyana însan vemire, rûhê wî bifire û laşê wî jî belav bibe. Lewra çerxên fabrîqeyekê jî bi hev re berberî û dijberiyê nakin; nakevin pêşiya hev û serdestiyê li hev nakin, li kêmasiyên hev nagerin û rexnê li hev nagirin, şewqa kar û xebatê xira nakin û hev nadin rawestandin. Tam eksê vê, ew bi temamê hêza xwe berê hev didin armanca giştî; alî hev dikin, bi yekîtî û ahengeke heqîqî wezîfeya hebûna xwe tînin cih. Eger bi qasî zerreyekê jî êrîşa yekê ji wan hebe û serdestî bikeve nav kar, ev rewş yê wê fabrîqeyê tevlîhev bike û bêencam bihêle ku tu tiştî jî çêneke. Xwediyê fabrîqeyê jî yê wê bişikîne, belawela bike.

   Îcar gelî şagirtên Rîsaleyên Nûr û xizmetkarên Qur’anê! Ha em û hûn, em endamên şexsekî manewî yê wisa ne ku layiqî navê însanê kamil e. Û em weke çerxên fabrîqeyekê ne, ku bextewariya ebedî ya jiyana ebedî çêdike. Dîsa em xebatkarên keştiyeke Xwedayî ne ku ummeta Muhemmed (e.s.w.) bi sazkarî digihîne Darusselama cihê ewlehî û selametê. Helbet em mecbûr û muhtacî yekîtî û hevkariya heqîqî ne ku bi sirra îxlasê ji çar “yek”an bi hêzeke manewî hezar û sed û yazdehan derdixe. 

(Lem’alar: 233-235)

***