ango wezîfeya îmanê ya pîroz, xizmeta Qur’anê daye ser milê me; naxwe em berpirsyar in û mecbûr in ku ji herkesî pirtir bi temamê hêz û quwweta xwe îxlasê bi dest bixin. Gelekî pêdiviya me heye ku em hikmetên îxlasê di dilê xwe de bi cih bikin. Yan na, hem ew xizmeta pîroz ku heta niha me kiribû, nîvco dimîne, hinek jê ji destê me diçe, hem jî em pir berpirsyar dimînin. Eger em vî karê han nekin emê bibin muxatebê vê nehya tehdîtkar ya îlahî ku dibêje:

وَلاَ تَشْتَرُوا بِاَياَتِي ثَمَنًا قَلِيلاً

   Hem jî hingê em îxlasa xwe wenda dikin û ji bextewariya ebedî mehrûm dimînin. Em ji bo hinek tiştên bêfeyde, dilêş û giran, ji bo hestên adî û xirab û ji bo piçek menfeeta bêqîmet wê îxlasê dikujin. Di eynî demê de em heqê temamê birayên xwe yên ku di vê xizmetê de ne dixwin, êrîşî xizmeta Qur’anî dikin û bêhurmetiyê li hember heqîqetên îmanê yên pîroz dikin.

   Birayên hêja! gelek asteng û xêrnexwazên xebateke mezin ya xêrê hene. Şeytan bi xizmetkarên wî karî re pir meşxûl dibin. Êdî divê mirov li hember van astengî û şeytanan bi îxlasê li ser pêyan bimîne. Çawa ku hûn xwe ji mar û dûpişkan dûr dikin, wisa jî xwe ji tiştên ku dibin sebebê şikandina îxlasê dûr bikin. Mîna ku Yûsuf (e.) jî gotî, mirov bi nefsa ku xirabiyê emir dike, ewle nabe:

إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ مَا رَحِمَ رَبِّي

    Bila ezîtî û nefsa emmare we nexapînin. Ji bo ku hûn îxlasê bi dest bixin, wê biparêzin û astengan ji holê rabikin, bila ev destûrên ku tên ji we re rêber bin:

   Destûra Pêşî: Divê di karê we de riza Xwedê hebe. Eger ew razî be, dinya hemî jî bixeyide tu girîngiya wê tune. Eger ew qebûl bike, xelk hemî red jî bikin, tu bandûra wê tune. Piştî ku ew razî bû û qebûl kir, eger bixwaze û hikmetek tê de hebe -çendîn we nexwestibe jî- yê bi xelkê bide qebûlkirin û wan jî razî bike. Loma jî divê mirov di vê xizmetê de, tenê razîbûna Rebbê Alemê ji xwe re bike bingeh.