Mewlana Celaleddînê Rûmî* (r.e.) û Îmamê Rebbanî* (r.e.) ew bi awayekî ku dil û rûh û aqil hemî vekirî, li wan meqaman geriyaye. Bêhed şukir ji Xwedê re ku bi ders û îrşada Qur’anê, rêyeke ku diçe rastiyê dîtiye û ketiyê. Hetta bi Rîsaleyên Nûr yên Seîdê Nû jî nîşan daye ku [Seîd] bûye mezherê rastiya vê gotinê:

وَ اِنْ مِنْ شَيْئٍ لَهُ ايَةٌ تَدُلُّ عَلىَ اَنَّهُ واَحِدٌ

(Mesnevî-i Nuriye: 10-11)

***

   Sozlera ku hatiye nivîsîn, tesdîq e ne tesewwur e. Ne teslîm e, îman e. Ne naskirin e, şahidbûn û dîtin e. Ne teqlîd e, tehqîq e. Ne xwepêgirtin e, têgihiştin e. Ne tesewwif e, heqîqet e. Ne dozkirin e, delîla dozê ye. Hikmeta vê sirrê ev e:

   Zemanê berê, bingehên îmanê parastî bûn, teslîmbûn qewî bû. Çendî ku marîfeta arifan di teferruatan de bêdelîl jî bûna, gotina wan meqbûl bû, têrê dikir. Lê vî zemanî zanistê êdî destê xwe avêtiye bingeh û ruknan. Ji ber vê jî wî Hekîmê Rehîm, Zatê Zulcelal ku dermanê her derdî dide, bi nekarî, zeîfî û feqîriya min ve mêze kir; bi rehma xwe ronahiyek ji mînakên Qur’anê yên herî ronîdar û xwedîi‘caz, da nivîsên min yên derbarê xizmeta Qur’anê de. iştina wan hêsan kir. Bi sêpila/nerdîwana vê sirra mînakan em gihandin heqîqetên herî bala. Bi pencereya vê sirrê îmaneke wisa kûr, yeke nêzîkî dereceya dîtinê bi rastiyên xeybî û bingehên Îslamê çêbû. Bi aqil re; wehm û xeyal, hetta nefs û hewa wê jî mecbûr bûn ku teslîm bibin. Şeytan jî ji naçarî çek û sîlehên xwe danîn, ew jî teslîm bû.

   Welhasil: Çiqas xweşikî û bandûreke ku di nivîsên min de hebe, ew ji çirûskên mînakên Qur’anê ne. Para min tenê ew e ku îhtiyaca min pir e, ez nekariya xwe nîşan didim û bi lavelaveke mezin dixwazim. Derd yê min e, derman yê Qur’anê ye.

(Mektubat: 507-508)

***