Ji newalên mazî/pêşerojê ku jê re “tarîx” tê gotin, bi telefon û telgrafê xîtabî paşeroja we dikim û bi we re diaxivim. Ez çi bikim, min ecele kir, di zivistanê de hatim. Înşaellah hûnê di bihareke weke bihiştê de werin. Ev bizrên Nûrê ku niha têne çandin, wê di zeviyên we de şîn bibin, kulîlkan vebikin. Ez vê ji we rica dikim: Dema ku hûn çûn dema pêşerojê, rêya xwe bi tirba min bixin. Çend heb ji wan kulîlkan bi kêlika tirba min ve girê bidin; bi serê dergevanê axa ku mazûvaniya hestiyên min dike... (Yanî çawa ku di Rîsaleya Extiyaran, di Ricaya Sêzdehan de hatiye îzah kirin, dibistana destpêkê ya Medresetu’z-Zehrayê, medreseya Xorxor e ku wefat kiriye. Ew medrese li binê Keleha Wanê ya weke kevirê yekpare bû. Digel vê îşaret bi bal girtina hemî medreseyên Enedolê ve jî hatiye kirin. Ji mirina hemiyan re Keleha Wanê ya mezin weke kêlika wê tirba mezin hatiye teswîrkirin.) 1 Ey ewên ku piştî sêsed salî tên! Li ser vê kelehê desteyek kulîlkên medreseya Nûriye girêdin. Yanî ew medrese bi avahiya xwe hê çênebûye, lê ew bi rûhê xwe daîmî li qadeke pir fireh dijî. xeyala wê medreseyê derbas bûbû. Di Rîsaleya Extiyaran de, ji rûpela 174an heta bi rûpela 157an li ser avakirina Medresetu’z-Zehrayê û feydeyên wê hatibû nivîsîn, xalên wê yên girîng hatibûn destnîşankirin.
Ev faleke xêrê ye, nîşan dide ku zexta dijwar ku bîst û pênc salan dewam kir û medrese jî kuştin, hat şikestin. Wezîrê Perwerdeyê Tewfîq biryar da ku li Wanê bi navê Zanîngeha Şerqê. Medresetu’z-Zehrayê veke. Serokcumhûr Celal jî -digel ku nedihat payin- di nav mijarên girîng de tevî fikrê Tewfîq bû. Ev hemî nîşan didin ku soz û ricayên Seîdê Berê -yên berî çil salî- yê rast derbikevin.
(Emirdağ Lahikası: 388-389)
***
