Ferqa Pêşîn: Şagirtên Rîsaleyên Nûr bi siyasetê ve mijûl nabin, jê direvin. Eger mecbûr bimînin jî, siyasetê ji dîn re dikin alet, da ku li hember kesên ku siyasetê ji bêdînîtiyê re dikin alet pakî û pîroziya dîn nîşan bidin. Bi tu awayî komeleyeke wan ya siyasî tune.

   Lê Îxwanu’l-Muslimîn ji ber rewşa wan û ya welatê wan ji bo dîn bi siyasetê re mijûl dibin û komeleyên siyasî jî ava dikin.

   Ferqa Duduyan: Şagirtên Rîsaleyên Nûr bi seydayê xwe re nacivin û ne mecbûr in bicivin jî. Xwe wisa his nakin. Ji bo ku dersê bistînin xwe mecbûr nabînin ku werin cem hev. Welatekî qerase ji wan re weke dersxaneyekê ye. Dema ku kîtabên Rîsaleyên Nûr dikevin destên wan, ew di şûna seydayê wan de dersê dide wan. Her rîsaleyek dibe Seîdek.

   Ferqa Sisêyan: Şagirtên Rîsaleyên Nûr eynî weke xwendevanên medreseyeke bala û unîversîteyeke zanistê, bi danûstandineke ilmî dersê distînin. Bajarekî mezin dibe weke medreseyekê. Digel ku hev nedîtine, hev nas nasin û ji hev dûr in jî, dersê didin hev, bi hev re dersê dixwînin.

   Lê Îxwanu’l-Muslimîn ji ber rewşa xwe û ya welatê xwe, kovaran derdixin, kîtaban çap dikin û li dinyayê belav dikin. Bi wan hev nas dikin û dersê distînin.

   Ferqa Çaran: Şagirtên Rîsaleyên Nûr vî zemanî û îro li piraniya welatên mislimanan belav bûne û li wan deran in. Ji ber ku li welatên cuda û di bin serweriya hukûmetên cuda de ne jî, pêdiviya wan tune ku ji hukûmetan iznê bistînin da ku werin cem hev û bixebitin. Lewra pîşeyê wan ne siyaset û komele ne ku xwe mecbûr bibînin ji hukûmetan iznê bistînin.

   Lê Îxwanu’l-Muslimîn ji ber rewşa xwe, têkiliya wan bi siyasetê re heye, pêdiviya wan heye ku komele û navendan vekin, şaxan li wan zêde bikin. Loma jî muhtac in ku izn û ruxsetê ji hukûmetên deverên ku lê dijîn bistînin. Ne weke şagirtên Rîsaleyên Nûr in ku neyêne naskirin. Li ser vî bingehî li navenda xwe Misrê, li Sûrî, Lubnan, Filistîn, Urdun, Sûdan, Mexrib û Bexdayê gelek şûbe vekirine.

(Emirdağ Lahikası: 521-522)

***