Birayên Ezîz û Rast, Şagirtên Nûrê, yên Medrezetu’z-Zehraya Manewî
Wexta ku ez hatim Ispartayê min xeber sitand ku wê li wir Mekteba Îmam-Xetîb û Wa‘izan vebe. Ji ber ku bêtirê şagirtên ku xwe li mektebê qeyd bikin şagirtên Rîsaleyên Nûr bûn, kete dilê min ku li derdora wê mektebê bi şiklekî ne resmî Medreseya Nûrê vekim û wê mektebê jî bi şiklekî bikim Medreseya Nûriye. Piştî rojekê-duduyan xebera ku ezê li wir dersekê bidim li derdorê belav bû, bi qeflan mêr û jin hatin. Ji vê bûyerê hate fêhmkirin ku eger Medreseyeke Nûriye ya ji herkesî re vekirî û nîvresmî vebe, wê wisa qerebalix û îzdîham çêbibe ku dersdayin ne mumkin be. Hate bîra min, ku eynî mîna wexta ku em li Afyonê diçûne dozgehê, wê îhtimala civînên fuzûlî çêbibe, loma jî min dev jê berda.
Heqîqeteke din jî hate dilê min, ew jî ev e:
Bila herkes di mala xwe de çar-pêncekan ji zar û zêçên xwe bicivîne û mala xwe bike medreseyeke piçûk ya Nûriye. Eger zar û zêç tune bin, bi serê xwe be, bila ji cîranên elaqedar sê-çar kes bigihin hev û ew mala ku tê de ne, piçûk be jî bikin Medreseyeke Nûriye. Qet nebe, dema ku kar û xebata wan tunebe, bila pênc yan jî deh deqîqeyan xwe bi Rîsaleyên Nûr meşxûl bikin; bixwînin, guhdarî bikin, yan jî binivîsin. Bi vî awayî ew digihin rûmet û xêra talibê ilmê yê heqîqî û çawa ku di Rîsaleya Îxlasê de hatiye nivîsîn ew ji her pênc cûreyên îbadet jî xwedîpar dibin. Kete dilê min ku karê wan yê normal ku ji bo debara dinyayê dikin jî, eynî weke yê talibên ilmê yên heqîqî ye; dibe şiklekî îbadet. Ez jî vê ji birayên xwe re dibêjim.
(Emirdağ Lahikası: 381-382)
***
