Taybetmendî û şertê şagirtiyê jî ev e: Divê weke ku malê wî be û wî bi xwe nivîsîbe, li Sozlerê xwedî derkeve û bizanibe ku peywira jiyana wî ya herî girîng ew e ku jê re xizmetê bike wê belav bike.

   Ha ev hersê tebeqeyên han bi şexsiyeta min ve elaqedar in: Têkiliya dost bi şexsiyeta min ya şexsî û zatî re çêdibe. Peywendiya bira bi evdîtiya min û şexsiyeta min ya îbadetkirinê re çêdibe. Têkiliya şagirt jî bi wezîfeya min ya seydatiyê re û bi vexwêneriya min ya Qur’ana Hekîm re çêdibe.

   Ev hevdîtin jî sê fêkiyên xwe hene:

   Yê Pêşîn: Ji ber vexwênertiya min ya bi bal mucewherên Qur’anê ve, divê ji min yan jî ji Sozler’ê dersê bistîne, -çendî derseke tenê be jî.-

   Ya Duduyan: Ji hêla îbadetê ve dibe şirîkê karê min yê uxrewî.

   Ya Sisêyan: Divê mirov dilê xwe bike yek û bi hev re berê xwe bide dergahê îlahî. Di xizmeta Qur’ana Hekîm de destê xwe bide hev, hîdayet û serkeftinê bixwaze.

   Eger şagirt be; her sibeh daîmî bi navê xwe carna jî bi xeyala xwe li cem min hazir dibe û dibe hissedar.

   Eger bira be; çend caran bi navê xwe yê taybetî û bi sûretê xwe amadeyî dua û karên min dibe û dibe xwedîpar. Paşî jî ew dikeve nav birayan û ez wî teslîmî rehma îlahî dikim ku ez di dema duayê de dibêjim, “birayên min, birayên min.” Hingê ew jî êdî di nav wan de ye. Eger ez nizanibim jî rehma îlahî van tiştan dizane û dibîne.

   Û eger dost be; wê ferzan bike, gunehên mezin terk bike. Ji ber ku di nav birayên giştî de ye, di nav duyayên min de ye.

   Ji van hersê tebeqeyan re jî şert e ku min bikin nav duayên xwe û bikin şirîkê karê xwe yên uxrewî.

(Mektubat: 459-460)

***