Hiyerarşiya Manewî

   Divê hûn dilpakî, qencî û taybetmendiyên birayên xwe di şexsê xwe de jî tesewwur bikin û bi rûmeta wan şakirane îftîxar bikin. Di nava ehlê tesewwufê de fena fi’ş-şeyx û fena fena fi’r-resûl hene. Ez ne sofî me, lê ev destûra wan di pîşeyê me de bi şiklê fena fi’l-îxwan destûreke rind e. Mirov ji vê têkiliya navbera birayan re “xwetunekirin” dibêje. Yanî mirov xwe di nav hevalên xwe de weke tune dibîne, hestên nefsa xwe ji bîr dike û bi taybetmendî û çêyiyên birayên xwe, bi fikra xwe dijî. Jixwe bingeha pîşeyê me jî biratî ye. Têkiliya di navbera me de ne têkiliya navbera bav û kur, ya şêx û mirîd e. Têkiliya me ya biratiya rastî ye. Eger tiştekî weha bibe jî seydatî dikeve nav. Ji ber ku pîşeyê me xelîliye ye, meşreba me jî xillet e. Xillet jî dixwaze ku mirov dostê herî nêzîk, hevalê herî fedakar, rêhevalê herî bijarte û birayê herî ciwanmerd be. Hîmê bingehîn yê vê dostaniyê îxlasa semîmî ye. Kesê ku îxlasa semîmî bişkîne wê ji lûtkeya burca bilind ya xilletê bikeve. îhtimala ku bikeve çaleke pir kûr jî heye û wê demê cihekî ku xwe pê bigire jî tune. Belê rê bi du awayan xweya dike. Pîşeyê me ev rêya mezin ya Qur’anî ye. Kesên ku ji vî karî vediqetin, îhtimal heye ku bi nezanî alîkariya hêzên bêdîn bikin. Kesên ku bi rêya Rîsaleyên Nûr dikevin daîreya pîroz ya Qur’ana Mu‘cizu’l-beyan înşaellah wê nekevin tu çalan û wê hertim alîkarê nûrê, îxlas û îmanê bin.

(Lem’alar: 237)

***

   Gelî şagirtên Rîsaleyên Nûr û xizmetkarên Qur’anê! Ha em û hûn, em endamên şexsekî manewî yê wisa ne ku layiqê navê însanê kamil e. Û em weke çerxên fabrîqeyekê ne ku bextewariya ebedî ya jiyana ebedî çêdikin. Dîsa em xebatkarên keştiyeke Xwedayî ne ku ummeta Muhemmed (e.s.w.) bi sazkarî digihîne Darusselama cihê ewlehî û selametê. Helbet em mecbûr û muhtacê yekîtî û hevkariya heqîqî ne ku bi sirra îxlasê û bi hêzeke manewî, ji çar ferdan, hezar û sed û yazdehan derdixe. 

(Lem’alar: 235)

***