re şêrîn in; wisa jî gotinên kesên din, qet bi gotinên min re li hev nayên û bêhna wan bi hev û din dernakeve. Ji gotinên min kovîtiyê dikin(li wan xerîb tên).
A şeşan: Ji ber ku di tebîetê min de îfrat heye û ez bi wî awayî difikirim,di tercumeya mutercimê xeyalî de, li ser rastnivîsa xettatan, di fêma kesên ku mutaale dikin de, carcaran xeletî çê dibin û heqîqeteke xweşik, ne xweşik dibe.
A heftan: Ev du berhemên ku “Reçeteya Kurdan” û “Seyqala Îslamiyetê”ne, quweya munbîte ya wan çiyayên bidehşet û wan çem û sehreyan,bi awayekî fewqelade neşw û nema dan û di nav çil pêncî rojî de hem hêşîn bûn hem bûn dareke cesîm/şênber hem jî fêkî dan. Erê, di wextekî wisan de hat meydanê ku çiyayan, ez diavêtim ber wan destên bêmerhemet ên çeman. Wan jî, ez li ser dev û rûyên sehrayan didam.Peyre hemiyeta Îslamî, ev her du cins fêkî, ji serê çiyê quraftin û carcaran bayê lê dida û meyweyên ku ketibûn binê gelî, mîna dermanan dan hev û birin çarşiya medîneya medeniyetê. Hetta qismek jê, êmîşê/fêkiya“Çiyayê Başidê” ye. Taîfeyek jê, meyweya “Deşta Feraşînê” ye. Miqdarek jê, semereya wê ya ku li “Geliyê Beytuşşebabê” sorbûyî ye. Ha,weqtê ku min, ev her du berhem nivîsandin, ji ber ku dem kurt; mekan kovî; ez gervan bûm; zêhn tevlihev, wucûd nîvnexweşî û nivîsandin bi lez bû, helbet dê lihevketî be.
Gelî ehlê însafê! Mazereta min ev… Heke hûn qebûl bikin, ev nîşana însafê ye; heke hûn qebûl nekin, bawer bikin ez nakevim binê mineta we. Qet jî qebûl mekin. Minneta we, bila li serê çiyê be. Ne ji bo ku bi we bidim ecibandin; belkî min ji bo xizmeta heqqiyê nivîsand. Wesselam. Ji bo ku meriv, bikaribe li newayên vê berhemê guhdarî bike, divê meriv cesedê Kurdekî li xwe bike; xeyalê kovîtiyekê bide serê xwe. Nexwe ne xwestina guhdarîkirinê helal e; ne jî sema bihîstin şêrîn dibe.
Ebû Laşey 1
Seîd
