Va ye, mîna vê temsîla berê, di destpêka îlana Hurriyetê de, hin mebûsên dîndar, ji Seîdê Berê re got:

   “Tu bi her awayî siyasetê ji dîn û şerî’etê re dikî halet û ji dînî re dikî xizmetkar û tenê li ser hesabê şerî’etê, Hurriyetê qebûl dikî. Meşrûtiyetê jî bi awayê Meşrûiyetê diecibînî. Nexwe Hurriyet û Meşrûtiyet,bêyî şerî’etê nabin. Ji ber vê yekê di Sî û Yekê Adarê de wan, tu jî xistî nava wan kesên ku digotin “Em şerî’etê dixwazin.”

   Seîdê Berê, ji wan re gotiye ku:

   Erê, seadeta milletê Îslamê, tenê û tenê dikare bi heqîqetên Îslamî pêk bê.Jiyana wî ya civakî û seadeta wî ya dunyayî, ancax dikare bi şerî’eta Îslamê çê bibe. Ne wisan be, edalet mehf dibe. Ewlehî serabin dibe. Bêexlaqî û xuyên pîs, bi ser dikevin. Îş û kar, di dev û destê derewkar û qeşmerande dimîne. Ji wan delîlên ku bi hezaran in, weke numûneyeke biçûk,bi vê hîkayeya ku dê vê heqîqetê îsbat bike, bala we dikşînim serê:

Wextakî merivek, li çolekê, li mala zatekî ehlê heq ê nava bedewiyan dibe mêvan. Bala xwe didê ku ew, girîngiyê nadin parastina malên xwe. Hetta xwediyê malê, pereyê xwe li quncikekî xênî, wisan li wê aziyê hiştiye. Mêvan, ji xwediyê malê re dibêje:

   “Gelo hûn ji dizekan natirsin ku we malê xwe wiha avêtiye vî quncikî?

   Xwediyê malê dibêje:   “Li bal me dizî naye kirin.” 

  Mêvan dibêje:“   Digel ku em pereyên xwe dixin qaseyên xwe û derî lê radidin jî,gelek caran dizî çê dibe.”

   Xwediyê xênî dibêje:   “Em li ser navê fermana Îlahî û edaleta şer’î, destê dizekan jê dikin/dibirin.”

   Mêvan dibêje:   “Nexwe, a niha destekî gelekan ji we, divê tune be.”

   Xwediyê xênî dibêje:   “Ez ketim pêncî saliyê, di temamê temenê xwe de, min bi tenê jêkirina yek destekî dît.”