Bi sirrê ku ev rastî û derew, bi qasî kufr û îmanê ji hev dûr in û Muhemmed eleyhisselatu wesselam ku bi wesîteya rastiyê derket alayê illiyîn û bi mifteya wê rastiyê ku xezîneya heqîqetên îmanî û heqîqetên kaînatê vebûn, rastî li çarşiya sosyaliya beşerî, ketiye hukmekî herî birewac û metayekî biqîmet ê kirrînê. Bi wesîteya derewê, mînakên mîna Museylîmeyê Kezzab, daketine esfelê safîlîn û ji ber ku wê şoreşa mezin nîşan da, ew derew ku wê hingê enexdarê/mifteya kufr û xurefayan bû, li çarşiya kaînatê, malekî herî fena, herî pîs e û kirrîna wî malî wê derewê na; belkî ew kizb û derewa ku ket dereceya ku herkesî jê nefret dikir, ew sehabiyên sefa ewil a şoreşa mezin bûn û di fitreta wan de wergertina tiştên herî birewac û medarê îftîxarê hebû, wan dixwest ku ew, ji malên herî biqîmet û birewac re bibin muşterî, helbet ew, bi zanîn destên xwe dirêjî derewê nakin. Bi derewê xwe qirêj/qilêr nakin. Nikarin xwe bixin dirûvê Museylîmeyê Kezzab. Dibe ku bi temamê qewet û meylên xwe yên fitrî, ji sidq û rastiyê ku malê herî birewac û metayê herî biqîmet û pêlpêlûka ku Muhemmed (e.s.w)ê ku mifteha heqîqetan e, pê derketiye alayê illiyîn re, bûne muşterî/kirox û ji ber ku heta mimkun bûye, wan hewl daye, da ku ji sidqê venegerin û aveger nebin, bi ilmê hedîsê û di nav ulemayê şerîetê de bûye qaydeyê rayişî/prensîb ku “Sehabî, daîma rast dibêjin. Rîwayetên bal wan, ne muhtacî tezkiyeyê ne. Hedîsên ku wan, ew ji pêxember (e.s.w) rîwayet kirine, bi temamî sehîh in.” Ev yek ji îttîfaqa ehlê şerî’et û ehlê hedîsê re hucceta/delîla qet’î ye û ew heqîqet e ku hat gotin.

   Ha, înqilaba mezin a Dewra Seadetê, çawan ku bi qasî rastî û derewê;îman û kufrê ji hev dûr e, her ku zeman pê ket, hat hat nêzî hev bû.