أَنَا عِنْدَ ظَنِّ حُسْنِ ظَنِّ عَبْدِي بِي

ye, karê kesên tirsonek, neçê û aciz e; hincetên wan in. Ne karê egîtiya Îslamê ye. Nexasim nabe ku karê qewmekî mîna Ereb be ku ew di nav merivan de hêjayê pesindariyê ye û bi xuyên qedirbilind bijarte ye. Milletên ‘alema Îslamê, ji berxwedana Ereban ders girtine. Înşeellah Ereb, dê dîsan dest ji bêhêvîtiyê berdin û bi Tirkên ku artêşa qehreman a Îslamiyetê ne re, bi yekîtî û piştgiriyeke heqîqî, dê mil bidin hev û dê ala Quranê, li her aliyê dunyayê îlan bikin.

   KELÎMEYA SISÊYAN: ku lêkolîna temamê heyata min û têwerdana heyata civakî û xulase û puxteya wê, bi awayekî qet’î ez agahdar kirime ku sidq, ussulasasê Îslamê ye û rabiteya karekterên bilind e û mîzaca hissên wê yên bilind e. Nexwe divê em, sidq û rastiyê ku asasên heyata me ya civakî ne, di nav xwe de ihya bikin û pê, nexweşînên xweyên me’newî, tedawî bikin.

   Erê, sidq û rastî, di jiyana civakî ya Îslamê de, uqdeyên/movikên jiyana civakî yên Îslamê ne. Riyakarî, bi awayekî ji wan awayên derewkariya fiîlî ye. Melaqî û tesennû’, derewkariyeke nemerdî ye. Nifaqû munafiqî, derewîniyeke muzir e. Derewkarî jî, li Sani’ê Zulcelal nebûkariyek e.

   Kufr, bi hemû awayên xwe derew e, derewkarî ye. Îman, sidq e,rastî ye. Li gor vê sirrê, di navbera derew û rastiyê de, mesafeyeke bêhed heye; divê ku bi qasî Şerq û Xerbê ji hev dûr bin. Divê ku mîna nar û nûrê, nikaribin bikevin nava hev. Hal ku hal e, siyaseta xedar û propogandaya zalim, ev tevî hev kirine; kemalên beşerê, tev li hev kiriye. ^(Haşiye)