l’Islamisme bi navê “Tarîxê Îslamîyet” tercume kir û weşand. Ji bervêyekê Abdullah Cewdet wek “dijminê dîn” hate nasîn û derbarê vêkitêbê de jî gelek rexne-tenqîd hatin nivîsîn.Evdillah Yeğin: Ji qeza Kastamoniyê Araçê ye. Gava xwendekarê sinifaduduyan a Mekteba Navîn bû, li Kastamoniyê Bedîuzzeman SeîdêNûrsî ziyaret kir û pê re hevnasbû. Di sala 1940 î de ji Ankara Dil veTarih Cografya Fakultesî yê mezûn bû. Di mektûbên Bedîuzzeman denavê wî wek “Araçli Abdullah/Ebdullahê Aracê” derbas dibe. Bi sebebxizmet û dewayên Risaleyên Nur, bi mehan di hepisxaneya Urfa û Entabû Edene û Enqereyê de maye. Heyata xwe weqfî xizmeta RîsaleyênNûr kir. Eserekî wî yê bi navê “Yenî Lugat/Ferhenga Nû” jî heye.Evdilmecîd Nûrsî (Ünlükul): (1884- 1967) Birayê BedîuzzemanSeîdê Nûrsî yê heq e. Li Bilîsê gundê Nûrsê hate dinê. Piştî tehsîla xweya li Medreseyên Kurdan li Dîyarbekirê û Wanê mielimtî û li UrgupaNevşehirê Miftîtî kir. Li Qonyayê jî dersdariya Mekteba Îmam Xetîbêû Yüksek Îslam Enstitüsü kir. Bavê çar zaran bû. 11 Hezîranê 1967 ande li Konyayê wefat kir.Kitêbên Bedîuzzeman Seîdê Nûrsî ên bi navê Mesnewiya Nûriye ûÎşarat ul-Îcazê ji Erebî wergerandiye zimanê Tirkî. Kitêbeke wî ya binavê “Du Mezheb” çap bûye ku derheq fiqha mezhebê Henîfî û Şafîîde nivîsiye. Du kitêbên wî yên neçapbûyî jî yên bi navê Kolaylaştıran-Güçleştirmeyen Hurafesiz Vaaz Örnekleri (Mînakên Wezên Bêxurafeyên Hêsanker – Nezehmetker) û Fuadiye Risalesi hene.Evdilhemîd: (1842-1918) Padîşahê Osmanî. 33 sal li ser textê DewletaOsmanî rûnişt. Di dewra hilweşîna Dewleta Osmanî de hukum kirû îdareya xwe bi îstîbdad û zordestî û muxbîriyê ve dimeşand. Gelekrewşenbîr û alimên Meşrûtiyetperwer muxalefeta wî kirin. Pişti serhildana31 Adar a 1908 an ji text anîn xwarê. Îttîhadiyên Tirkperesthatin ser text û siyaseta irqperest meşandin û Dewletê xistin nav ŞerêYekem ê Cîhanî û perçe kirin.Evdilqadirê Gêlanî: (1077-1166) navê wî yê eslî Muhyeddîn EbûMuhemmed Ebdulqadir B. Ebî Salih e. Li wilayeta Gêlanê ku dikevebaşûrê Behra Hezerê, li gundê Nayfê hatiye dunyayê. Di salên xwe yênciwaniyê de hate Bexdayê û ji hin alimên mezin dersa Hedîs û Fiqih ûEdebiyatê girt. Bi xwe mensûbê mezhebê Hembelî bû û eqîdeya selefîdipejirand. Demekî li medreseyan dersdarî kir. Bi mutesewwufanre bû dost û mêla xwe da ser Tesewwufê. Paşê kete înziwayê. DersaTesewwufê ya Ebdulqadirê Gêlanî li ser wî esasî ye ku divê meriv biawayekî bi dîqqet bi şerîetê û bi hukmên dîn ên zahirî ve emel bike.