Bi ilm û fezl û cesareta xwe, di wê herêmê de nav û şuhreta wî belav bû.Hetta bi leqebê “Mela Seîdê Meşhûr” hate binavkirin.Li Bidlîsê, bi Şêx Emîn Efendî û ûlemayê din re muareze û mucadeleyailmî kir û tevan mecbûrê teslîmiyetê kir. Ji bo ku di nav ûlemade mewqiyê xwe muhefeze bike, mecbur ma ku ji her ilmekî, metnekîduduyan hifz bike. Bi taybetî ji bo redda şik û şupheyên ku têne dînêÎslamê, derheq ulûmê alet û alî de, qasî çil kitêbên wek “El-Metalî Wel-Mewaqif” di navbeyna du salan de hifz kir.
Ji ber ku li Bidlîsê gelek alim hebûn û li Wanê jî alimekî merûf ûmeşhûr tunebû, çû Wanê. Li wir îqamet kir û panzdeh sal umrê xwe bidersdana ilmê û bi seyaheta îrşadê ya li nav eşîran, derbas kir. Demali Wanê bû, bi walî û memûrên din re têkildar bû. Ji ber ku usûla ilmêkelamê ya berê têra redda şik û şupheyên evê esra hanê nedikir û tehsîlafennên nûjen lazim didît, ilmên dîrok û coxrafya û matamatîkê û ilmêntebîetê û biyolojî û felsefeyê, di demeke kurt de, bi dest xist. Bila neyêtezenkirin ku evan ilmên hanê ji ber destê alimekî tehsîl kiriye. Bilakîs bisaya mutalae û xwendina xwe ya şexsî, bi heqqî fêm kiriye.
Hetta rojekê bi mamosteyekî coxrafyayê re ketiye mubahese ûnîqaşeke wisa ku derheq wî ilmî de îcaba wuqûfiyeteke pir zêde dike.Munaqaşeyê texîrê şeveke din dikin û di navbeyna bîst û çar saetan dekitêbeke coxrafyayê ya ku pir mufessel nîne, hifz dike; roja din li koşkaTahir Paşa ewî muellîm efendiyî, di coxrafyayê de îlzam û mexlûbdike. Nexwe di nav bîst û çar saetî de qasî “miellimekî resmî” ilmêcoxrafyayê bi dest xistiye. Eynî di encama munazarayeke wiha de, dinav pênc rojan de, kîmyaya înorganîk hîn bûye û bi muellimê kîmyayêre ketiye muarazayê. Ji ber ku evqas tiştên balkêş nîşan daye, bi leqeba“Bedîuzzeman” hatiye wesifandin.
Bedîuzzeman Seîdê Kurdî usûleke tedrîsê ya xasê xwe, îcad kiribû ûli gor wê metodê ders dida. Awha ku: Ilmê dînî, bi ilmê fennî re mezcû hevkar dikir; heqîqetên dînî, bi fennên pozîtîf teyîd û îspat dikir ûwihareng ji bo ronhîdarkirina hişê telebeyan, serfa hîmmetê dikir.Hemû hêz û hîmmeta xwe, ji bo ilm û irfanê, xasma bo neşramearîf û perwerdehiya li Kurdistanê serf dikir. Hetta ji bo vekirinasê çar medreseyên wek unîversîteyan, li Wan û Bidlîs û Diyarbekirê,hate Stenbolê. Her çiqas li ser xebitî jî, lê çi heyf ku xêncî hepisxane ûtîmarxaneyê tu tiştek bi dest nexist.
