yên xusûsî, ne dijberê wê mahirî û hostetiya di hunerê de ye û nikaresen’et kirêt nîşan bide. Çawa ku ew tevger û hereketên tebîbekî pisporû mu-hendisekî mahir/pîşebaz, nabin sedem û asteng ku meriv jitib, hekîmî û hendesetiya wan îstîfade neke, eynî wisan jî, hin ji wanesferên we yên ku di zanista herbê de tên hezkirin û di sin’etê herbêde mahir in û dil û hişê wan bi hemiyeta Îslamê ronî ye; lê belê hintevgerên wan ên cuz-î ku ne-meşrû ne jî, dîsan divê ji ber vî awayê wan,hûn di îtaetê de li paş nemînin. Lewra fenna herbê, hunerekî/sin’etekîgirîng e. Îca ser-hildana we, ji ber ku mîna Yedê Beyzayê Mûsa, şerîetaronak da nîşandan, we ew mecbûr kirine ku ew bi xwe hin ji wantevgerên xwe yên ne-meşrû, vegerînin daîreya şerîetê. Bi ser de jî, vêîttîhada we ya şer’î, mîna Asayê Mûsa, ew cemiyetên dî yên ku dibûnsedemê jihev-veqînê û belavîbûna fikran, dabil’and û sihirbazên wanjî mecbûrî secdeyê kirin. Ew tevgerên we, di vê şoreşê de mîna dermanbûn; lê belê îca gava ku zêde bibe, werdigere jehrê û jiyana Îslamê, jinexweşîneke erjeng re dike hedef. Bi ser de jî, bi xêra himmet û hewldanawe, îstîbdada li cem me, mehf bû. Çi heye ku ji bo pêşveçûnan,em di bin îstîbdada manewî ya Ewrûpiyan de ne. Gelek zêde pêdiviyame bi tedbîr, haydarî û îtîdalê/edilandinê heye.

   Bijî şerîeta pak û ronak!.. Bijîn esker!..

***