medrese, mizgeft û zewiye ne û ew organa wê ya ebedî û ezelî ya weşana fikrû ramanan, kitêbên Îslamî ne û ew naşira wê ya demborî ya fikr û ramanan,ew hemû rojname ne ku î’laya kelîmetullah, weke hedefa amanca xwe dibînin.Muntesîbên wê, hemû mumîn in. Ji qalûbelayê ve pê ve girêdayî ne. Reîsê wêjî, Fexrê alemê ye.
Îca îro, tiştê ku em dixwazin, eleqedarî û hişyarbûna mumînan e.Bandora wê eleqedariya mumînan, naye reddkirin. Hedefa amancî yaîttîhadê, î’laya kelîmetullah e; meslek û pîşeya wê jî ew e ku li hembernefsa xwe bikeve cîhada herî mezin û kesên din jî îrşad bike, berê wanbide ser rêka rast. Not û nehê ji sedî, himmeta hewldana cemiyetê ewe ku li derveyê siyasetê, ji bo wan meqsedên rewa/meşrû yên exlaqîû merivayî bixebite. Çimkî cemiyetên ku ji bo tiştên weha dixebitin,gelek hindik in û qîmet û girîngiya wan jî gelek zêde ye. Ji van jî, ancaxtenê yekê ji sedî, dê bi rêka îrşadê, hewl bide ku siyasetmedaranbikşîne ser rêya rast. Îca şûrên vê cemiyetê jî, ew delîlên qet’î/birra ne.Meşreb, xuy û rewişta wan jî, çawan ku muhebbet e, hewl dide wêdendika ku tê de muhebbet heye, weke dara tûba, hêşîn bike û rê li berşax û gulîdana wê veke.
Wehma Sisiyan: “Ji xeynî cihêxwazî û bêhêvîkirina gel, ka çi feydeyawê cemiyeta ku mensûbê Volkanê ye heye?”
Bersiv: Ev, ne cihêkirin e; tewhîd e. Bêhêvîtiyê na; bawerî û bendewariyêdide. Ew heqîqeta mezin ku di nîvê kureya erdê de, mîna yewan reh û demarên wan zêrên ku kirine xezîneyê û gava quncikekî wêxezîneyê tê vedîtin û xuya dibe, wisan xweş dibiriqe. Îca çawan ku behraumman/oqyanus, di cêrekî de naye bicîkirin, Îttîhada Muhemmedîjî, dê li îdarexaneya Volkanê û li Stenbolê neye tengijandin û nemîne.Belkî îro, hinek ji vê Îttîhada Muhemmedî, ji hêza potansiyelî derketibeû gihîştibe livbaziyê; lê belê mîna ye hişyarkirinekê. Hem ew zincîranûranî ya zaf dirêj ku li pey hev e, dê wan navendên Îslamê bi hev û dîve girê bide, dê wan bixe tevgerê û bi vî awayî, mîna amirekî wicdanî,wan hemû mumînên ku girêdayî ne, dê şewq û sewqî wê pêşveçûnamaddî û manewî ya ku îro roj, ji bo î’laya kelîmetullah, navgîna herîmezin e, bike. Çimkî xwexelaskirina ji îstîbdad û zordestiyê, bi wê bizavû xwestek û halandina wicdanî pêk tê. Hal ku hal e, ji hezarî tenêyek ronakbîr e; ji aliyê wicdanî ve hestiyar dibe. Îca gava ku bi hestadîn be, ew tebeqeya elît û ew kesên herî ‘amî, bi hestgermiya dîn, dirêya pêşveçûnê de, mîna hev dibin fikir-ronî. Ji ber ku li cem me, ewşaristaniya tam û tekûz an jî ew çanda giştî ku rê li ber ronîkirina fikir
