mumînan a sûretî jî ew e ku di alema xwe de, ew jî sunneta Nebewî,bi ezm û biryareke qet’î, zindî bikin. Em, serê pêşî, wan alim, meşayixû telebeyan -ku muşîdê giştî ew in-, li ser navê şerîetê vedixwînin îttîhadê.

   Hişyariyeke xusûsî: Wan xetîbên giştî ku ji wan re rojnamevan têgo-tin, bi du qiyaskirinên xelet, gel xistiye rîtamê.Qiyasa pêşî: Wan ew bajarên me, bi Stenbolê re qiyas kirine... Halku hal e gava dersa felsefeyê ji wan zarokên ku bi elîfbê nizanin re bêdayîn, li ser rû dimîne.

   Qiyasa duduyan: Wan Stenbol jî, bi Ewrûpayê re qiyas kiriye. Halku hal e, gava ku mêrek/zilamek, kincekî rind li ser jinekê bibîne ûew kinc ku zaf li wê jinê hatibe û kêfa wî mêrikî ji wî kincî re bê û ewmêrik rabe wî kincê wê jinikê li xwe bike, dibe mixennes û serjinik ûbi ser de jî rezîl dibe.

   Dawî: Min nexwest ku ez wan gotinên ku peyvên min bi hev ve girêbidin, dirêj bikim. Lewra min ew di bîra xwe de jî negirtin. Îca gava ewên ku li van peyvên min ên tevlîhev binihêrin, ji kerema xwe re bila ewbi mêvantî û nefsbiçûktî, wî ruh û giyanê xwe bişînin cem wî cesedêmin ê ku di wesfê “Maleke Kurd” de ye; da ku xezîneya xeyalên minbibîne û teftîş bike û wan tiştên nepenî, karibe jê derxe. Ango bila biçavên min li Leylaya min temaşe bike. Bijî şerîeta pak û ronak!

Bedîuzzeman Seîdê Kurdî

***