Heke bê gotin: Ka ew rabiteyên şaristaniyê û ew heqîqetên di teknîkande, dê çawa ji wê şerîetê werin derxistin û di şerîeta temîz de, bi çiawayî werin tetbîqkirin gelo?

   Ez dibêjim: Serî li wan fikrên raya giştî ya wan alimên dîn bidin ûhewaleyî wan zihnên rexnegiran bikin. Ne bi quretiyekê be, dibêjimku ez ji aliyê wê cuz-îtiya xwe ya ji kulliyê îddîa dikim; ku ji min bipirsin;ez dê ji wan xweşiyên heqîqî ku di medeniyetê de hene, hîna xweştirdi şerîeta ronak de nîşan bidim û ez dê îsbat bikim ku tu heqîqetekeyeqînî ya di zanistan de, ne li dijberî wan hukmên qet’î yên Îslamî ne.Dijberî ku hebe, ancax di hin teorî yan jî di wan “ferazi”yatan de ye kuciwanên me, ew mîna teqlîda tûtiyan, zenn kirine ku qet’î ne. Û hin jiwan hukmên ku ne yên xwestinê ne, di wê navberê de diqewimin.Gelî meb’ûsan, Mecelletul Ehkam, mînakeke xweşik e. Îslamiyet, jiwe, tiştên gelek mezin divê. Pêxember jî, mîna ku di zemanê seadetêde destê xwe bilind kiribe, bangî we dike.

   Hem jî qewet, bila di qanûnê de be. Ku ne wisan be, îstîbdad têdabeşkirin. Qeweta qanûnê, bi qeweta wan ên qanûnan datînin re ye.

اِنَّ اللهَ هُوَ الْقَوِيُّ الْمَتِينُ

 qeweta di qanûna Îlahî de, ji aliyê wê eqîdeyabi heqqiyê ye ku wê bi xwe, di demeke kurt de, rojhilat û rojava kirmezherê edaletê û îstîla kir. Îtaetkirina ji mezinên şerîetê re, li derveyêîstîbdadê ye. Lewra merivekî herî mezin ê ku di şerîetê de bi ser dikeve,ji bo bixwaze ku ji esîrtiya/dîlîtiya nefsê xelas bibe û bigihîje wêderece-ya kamil a azadiya şer’î, ew îateta ku bi awayekî hurmetkarî yeû bi awayekî ku hez bike dike, ji aliyê ku li ser bingeha hînbûn û tirsêye û bi hişyarbûna fikran e, di zemanê niha de, ne ew îstîbdad e ku tuqabiliyeta wê nemaye. Lê çi ye? Ev ku heye ew e ku di pîşe û delîlan deîxtîlaf/ciyawazî ye û di amanc û encamê de îttîhad/yekbûnî ye. Divê kubi qiyaseke mîna wê hêza dehfdêr û kaşîner/cazîbe re bê kirin da ku muwazenexera nebe. Îca gava sirf îttîhad be, ew jî bi teqlîdê bi encam dibe.

   Îfrat û tefrîta ku ji esabiyeta merivekî/zilamekî ku li wan çiyayênKurdistanê ku qada wê azadiya mutleq in mezin bûye û ji aliyê edet ûadab û nezaketê ve neketiye bin tu qeydan û azadiya xwe jî, di ber tutiştî û tu lezzetê de feda nekiriye û hetta di zemanê îstîbdadê de jî, wîew dîwanetiya ku unwana azadiyê ye û ji azadiyê re zemîna herî musaîde, ji xwe re qebûl kiriye û dengekî manewî ku ji alema xeybê jê rehatiye û di wicdanê wî de olan daye û kiriye ku ew Îslamiyeta ku didilê wî de ye bikeve coş û heyecanê û kiriye ku xîreta wî jî, pêl bide û