yên zeman û mekan tecrîd bikî, tu dê bibînî, ew asasên ku wan ji nebiyanre “nebî” daye gotin û ên ji nubuwweta wan re bûne medar, - ewasasên ku dibin medarê nebîtiyê, mîna van in: Her nebiyek, dixwaze îddîayaxwe ya nebîtiyê û mu’cîzeyan nîşan bide, dustûr û prensîbê wan ê tevgerê,huqûqûllah û berevaniya mafê mirov û îbadan e û terikandina menfîetên şexsîye û li hember ummetan, terz û tehera wan a danûstendinê û awayê ku ummetji wan fam dike, ew mezi-yetên wan in ku wan ji mirovên din cihê dikin- diwî seydayê herî axir/dawî yê mirovahiyê ku Muhemmedê Haşimî ye(s.) de, bi awayekî herî kamil û herî diyar heye. Nexwe wisan dixuye,ji sidqa nubuwweta wî Muhemmedê (s.) ku delîlekî zelal ê wehdetaSani’î ye re, şahidî dikin. Ha ji ber vê razê ye û ji ber ku ji nubuwweta Muhemmedê (s.) remuqeddîme/destpêk e, Qur’ana Hekîm, bi awayekî zêde behsa wanhal û rewşên nebiyan dike. Ê duduyan: Ew îşaret û mizgînên nebiyan in ku li nubuwwetaEh-medê (s.) dinihêrin. Digel ku di wan kitêbên nazilbûyî de gelekxeraki-rin û guherîn hatine kirin jî, lêkoleran, dîsan gelek zêde îşaretû mizgîniyan, ji wan neqil kirine. (Haşiye) Ji vê hevokê, Huseynê Cisrî * ,di rîsaleya xwe de, bi qasî sed delîlî dihejmêre. Li vê derê em kurtebirdikin û hewaleyî ehlê wê dikin.
ŞÛAYA DUDUYAN: Muraceeta li Zatê wî yê NûranîDestpêk: Delîlên sidqê/rastiyê, divê ku nuwaze bin. Di her yek kirinû fîîleke Resûlê Ekrem (s.) de û di her halê wî de, di her peyvên wî de,sidiq/rastî dibiriqe. Çi heye, ne lazim e ku her hal û rewşa wî, nuwazebe. Çimkî nîşandana nuwazetiyê, ji bo rastderxistina mudde-yayê/angaştê ye. Di dema ku hewcetî tune be de, yan jî dema ku ne musaîdbe, ji wan cereyanên giştî re, dibe tabi’ê wan qanûnên adetullah ûteslîmî wan dibe û divê ku wisan be... Belê, her tevgerek û her halekî Pêxember (s.), delîlê rastiya wî ye. Her halû hereketê wî Nebiyyê Qureyşî, ji aliyê ummetê ve hatiye qeydkirin. Lewra ev,çavkaniyên şerîetê ne. Erê, di her hereketekî/tevgereke xwe de tu tereddud ûdudiliyê nake û tu îltîfatetekê nade wan ên ku lê îtîraz dikin û li hember wandijberên xwe ku qet nakeve metirsî û fikaran û ji muxalifên xwe ku qet natirse,ev bi xwe, rastî, sadiqî û ciddiyeta wî nîşan dide. Îca di wan karûbarên xwe deîsabetî ruhê heqîqetê dike, ev jî heqqîtî û mafdariya wî nîşan dide.