Îfade

   Ewliyaullahan gotiye: 

اَلطُّرُقُ إِلَى اللهِ بِعَدَدِ أَنْفَاسِ الْخَلَئِقِ

   Ango delîlên marîfetullahê, bi qasî nefesan bê hed in. Ew delîlênmarîfeta Nebî jî, bi qasî nufûsa mumînan, bi wan şexsên cihê cihê derdikeveholê. Nexwe bi qasî nefesên van mexlûqan û bi qasî hejmara vênufûsa ehlê îmanê, encama tekane ya van delîlên bêhesab e.Belê, çavnihêrîneke muweffeq, di her rewşa her zerreya kaînatê de, Sani’êxwe û di her rewşek, gotinek, kirineke Pêxember (s.) de, roniyeke wê sidq ûrastiya nebîtiya wî dibîne. Şexsek, çawa ku bi temamî naşibe şexsekî din,fêm bi xwe jî, naşibe fêmeke dî. Delîl yek be jî, terzê têgihîştinê û rêyafamkirinê, cihêrengî ye.   Ha min di vê rîsaleyê de, li ser terzê têgihîştin û awayê famkirinaxwe ya ji tewhîd û nubuwweta ku di du kelamên kelîmeya eşhedêde hene, -ji ber pirseke zemanê berê ya Japonî- tenê di hêla pîşeyalênihêrtinê de, bi kurtebêjiyeke wecîz nivîsand. Îca ew mîraca nûranîya bitehm û çêj û ew mînhaca hedsî ya îlhamî ku ber bi wê meqsedabilind ve dirêj dibe, nayê tarîfkirin û ciyê wê di tabîrkirinê/şîrovekirinê de tuneye.Di Îşaratul Î’cazê de, gava min ew ayetên

يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا...إلخ

وَاِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا...إلخ

وَبِالْٰخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ...إلخ

beyan kirin, dîsa eynî ew fama ku min ji feyza Qur’anê wergirt,min bi Erebî nivîsandibû. Cewhera îmanê ku di vê kelîmeya eşhedêde heye, nûrek e, Xwedê bixwaze bavêje dilê kê, davêjê. Yê ku li serpiyan dihêle jî, hîdayeta Îlahî ye. Burhan û delîl ku hene, her yek jêmucahîdek in; dijminan diqewêrin; melkesvan in, wehman bi keys dikin û paqij dikin.   Serê pêşî dibêjim: Ez bi Tirkî nizanim xweş îfade bikim. Her ku ez liser wateyê difikirim, îca nikarim li lefzê bifikirim. Ji yê/ya xwendevanricaya min ew e ku bila li perîşaniya peyvan nenihêre û ji wateyê rebêhurmetî neke û jê re laqeyd nemîne.

وَمِنَ اللهِ التَّوْفِيقُ