HER KES DIVÊ WEZÎFEYA XWE BIZANIBEÛ SÛÎ ÎSTÎMAL NEKE

   Rojnameyan, du wezîfe û peywirên girîng dane ser milê xwe. Lewra ew bûne mezherê du rutbeyan. A pêşî, îlankariya xweşikî û eybû aran. A duduyan: xetîbê giştî/umûmî yan jî perwerdekariya fikran.Unwana wan a pêşî, divê ku ew, wan tesîrên zimanê çapemeniyê kuşûrê tûj ê hakimiyeta gel û heqê teftîşê ye, biparêzin. Unwana duduyan jî, divê dike ku, bila fikran terbiye û perwerde bike û bila hema wisan bi ser de neçin. Hal ku hal e, a niha eksul emel dike. Lewra vê kesret û tevliheviya evqas zêde, ev tesîrên ha, daye perçekirin û wisankiriye ku qeweta wê winda kiriye û êdî wisan bûye ku fikir, eynî mînaku sethî hiştine û wext û zemanê wan ehlê ked û xebatê jî, dikuje.

  Hem jî, xwediyê rojnameyê, ji bo ku firsetan bi destê xwe bixe, wan hal û rewşên şexsî yên merivan ku kan û çavkaniya xebîs a wê fikra tolhildanê ye, dikole. Yan jî ji bo ku deh pereyan kar bikin, radibin bi wan fesk û firûskan û bi wan rezîlkirinan û bi wan tiştên mustehcen ku exlaqê Îslamî, tevî asasên wê, ji binî ve dihejîne, di wan zihnên şirşirkî yên bêbêr de, toximên exlaqê rezîl tov dikin. Yan jî, hinek jiwan tiştên ku ji bo dewletê herî girîng û herî nazik û herî veşarî ne,ji zihna ewaman re erz dikin û bi vî awayî têkilî wan tiştên beredayî ku wan em xistine vê rewşê, dibin û dîsan têkilî wezîfeya wan amir û serdaran dibin û bi vî awayî jî, rê li ber gunehan vedikin. Ji van rojnameyan re, yan bikeyskirinek û koordînasyonek an jî, îcrakirina wî qaydeyê karbeşiyê lazim e.

   Ji eynika wan rojnameyên ciddî, ew sûretê qebîh pîrikeke heştê salîxuya dibe ku gepên nan dixe devê zarokekî du mehî û bi vî awayî dixwaze zû mezin bibe; lê belê wî zarokî dikuje. Îca di wan mirêkên zengarî yên wan rojnameyên qerf û mîzahê de, hevalê sisiyan, ji bo ku qafiyeya helbesta xwe, di wextê nivîsandina helbestê de bibîne, gotiye:

اِمْرَأَتِي طَالِقٌ ثَلَثًا

Hevalên wî jê re gotine:

مَا ذَنْبُ الْفَقِيرَةِ