bixin bin emrê hikûmetê, ji ber ku dê li hember derve serf bike, em dê xwe misteheqî edaletê bikin û wê hingê, di bergîdana wê de, em dê ji hukûmetê, edalet û wî heqqê xwe yê ku ji gelek zemanî ve li cem wan gihiştiye hev û kom bûye bixwazin.

   Em, dê vê qewet û wêrekiya xwe, ji van pederên me yên bişan ên Tirk ku ev serê şeş sed salî ye, ala tewhîdê li hember temamê alemê, îlan kiriye û ji ber ku wan, ji îstîbdadê re bi awayekî şedîd îtaet kiriye û wan, terka wan edetên millî kiriye û pîr û kal bûne re, pêşkêş û diyarî bikin. Îca di muqabilê vê de, em jî, dê ji aqil û marîfetên wan îstîfade bikin û em ê esaleta xwe jî nîşan bidin.

   Mahasil: Tirk, aqilê me ne û em jî ji wan re wek quwetê ne. Îca em bi hev re hîna nû dikarin bibin însanekî kamil. Em dê bi serê xwe tiştekî nekin. Lewra em dê bi ezma xwe dersa îbretê bidin milletê din jî. Hem ewladê baş gere weha be. Hem eger me di zemanê îstibdadê de batmanekê îtaet kiribe, niha hezar qat îtaet û îttîhad ferz e. Lewra niha em dê sirf menfîetê nîşan bidin. Lewra ev hukûmata meşrûtî, hukûmeta meşrûî ya heqîqî ye.

   Elhasil: Di îttîfaq û yekbûnê de qewet heye. Di îttîhadê de jiyan heye. Di biratiyê de seadet heye. Di îtaeta hukumetê de, selamet heye. Niha zerûrî ye ku em xwe hişk bi benê metîn ê îttîhadê û şirîta muhebbetê ve bigrin.

Seîd