Ger berê hewcedariya zarûratê dînî ya cemaeta Îslamê, bizzat li Qur’anêba, ew kitaba mubîn dibû mezherê raxbeteke zêdetirê ji raxbeta ku li milyonankitêban tê parvekirin û eleqedariyeke bi sebeb îhtiyacê. Û wihareng li ser nefsan,bi temamî hakim û nafîz dibû. Di wê dereceya mubarekekî de nedima kutenê wek teberuk tê xwendinê.   Digel vê yekê, ku meriv zarûriyatê dînî, tevlî meseleyên cuziyên feriyênîxtîlafî bike û bixe tabiyê wan, xeter û xetayekî mezin e. Lewrayekî ji “textîe” yê ku dijê “musawwîbe" ^{(Têbinî )}  ye, dibêje ku: “ Mezhebêmin heq e. Îhtîmala xetayê heye. Mezhebên din xeta û xelet in. Îhtîmalheye ku rast bin.” Hal ew e ku xelkê ewam, ji ber ku zarûriyat û esasêndîn ku ew û mezheb, di nav hev de ne, nikarin ji nazariyata îçtîhadî, bieyan û beyan veqetînin, bi xeletî û yan jî bi wehmî, “textîe”yê qismenqebûl û teşmîl dikin. Ev yek jî, xeta û xetereyekî mezin e. Bi min, ehlêmezhebê textiyeyê, bi îllet û nexweşiya înhîsara zîhniyetê(ew fikra kuher tiştî, xas û mexsûsê xwe dihesibîne) ku ji hub û heziya nefse dertê,melûl û nexweş e. Ji ber xefleta ji camîiyet û berfirehiya Qur’anê û herwiha ji ber xefleta ji xîtab û bangdana wê ya ji hemû tebeqeyên beşer,mesûl e. Him fikra ehlê textîeyê, ji ber ku çavkaniya hîssa suî zan ûtereftariyê ye, di hevkariya ruhan û tewhîda dilan û hevhezî û hevalbendiyêde ku lazimê Îslamê ne, birînên kûr û xedar vekirine. Hal ewe ku em memûrê bi husnê zennê ne û yê muhebbetê û bi wehdetê ne.

***

   Qasek piştî nivîsîna vê meseleyê, min şevekê di xew de seyîdê me CenabêPêxember(s.) dît. Di medreseyekê de, ez li huzûra seadeta wî bûm. CenabêPêxember(s.) dê dersa Qur’anê bida min. Dema ku Qur’an anîn, HezretîPêxember(s.) ji ber hurmeta Qur’anê, rabû qiyamê. Wê hingê, nişkê ve hatbîra min ku ew qiyam îrşad e ji bo ummetê.   Paşê min vê xewnê, ji zatekî salihê ummetê re vegot. Wî jî wiha tabîr kir:“Ew îşaret û beşareteke gelek mezin e ku Qur’ana ezîmuşşan, dê hemû cîhanêde, ew mewqiyê mualla û payebilind ê ku layîqê wê ye, bidest bixe.”