Bicihanîna edaletê, divê li ser navê dîn be, ku bi vî awayî aqil, dil û ruh jî bikevin bin bandorê û bibin peyrew. Yan na dê tenê tirs û guman di binê bandorê de bimînin. Dê tenê ji cezayê hukûmetê bitirse, -heke ku pêk were.- ji şermezarkirina însanan ditirse, -heke derkeve meydanê.- (Tulûat)

   • Ji ber canîyekî mirov nikare keştîyeke ku gelek mesûm tê de ne noqî avê bike. Ji ber sifatek xerab yê mu’mînekî ku gelek sifatên mesûm dihundirîne, nabe ku dijminî jê re bê kirin. (Tulûat)

   • Bi taybetî: Îman û tewhîd ku sedemê hezkirinê ne, wekî Çîyayê Uhudê ne. Tiştên ku dibin sedemê dijminatîyê, wekî kevirên xîçik in. Çawa ku kevirên xîçik ji Çîyayê Uhud ne girantir in û hesibandina berevajîyê vê bêaqilî be; dijminatîya mu’mîn ji mu’mîn re jî ew qas bêdilî ye. Dijminatîya di nav mu’mînan de tenê bi wateya dilşewatî dibe.

   Bi kurtebêjî: Îman hezkirinê, Îslamîyet biratîyê dixwaze. (Tulûat)

•

إاَلْكَلَمُ كَالْمَالِ لَ يَجُوزُ فِيهِ الِْسْرَافُ

 (Tulûat)