Bi kurtasî: Hezkirina Îslamiyetê dijminatiya te pêwîst dike. Cebraîl  nikare bi şeytan re li hev were.

   Di siyaseta me de aqilekî ku mirov bi berê dikeve û herî xirexav hebe, ew jî aqilê kesê wisa ne ku (Î.G.Z.) ¹ dikarin azwerî û mefayê miletî û mefa û îzzeta Îslamiyetê li hev bînin. Li virê, dilê herî sefîl û ehmeq, dilê wan kesan e ku jiyanê di bin parastina wî de qebûl dike. Jiyana me di bin parastina wî de mimkûn dibîne. ^(Têbinî)  Lewra jiyana me bişerteke wisa ve girê dide ku heta tu bêjî bes ne mimkûn e.

   Dibêje: “Bijîn. Lê belê heke yek mirovek xiyanetê li min bike, ez ê bişewitînim, xera bikim.

   Heke ku mirovek li ser navê sedeqeta heqiyê li hemberî zilma wî ya kafirane xiyanetê bike, xwe biavêje bextê Ayasofyayê, wê avahiya pîroz xera dike ku bi bergîdana mîlyaran e. An jî di gundekî de jê re xayînek hebe, bi mehfkirina zar û zêçên wî an jî di cemaetekê de kesekî ziyandar hebe, her wext ji xwe re tunekirina cemaetê wekî peywir dibîne. Le’net li wê medeniyetê ku ew peywir daye wî. Gelo dibe ku hemû milet di dilekî de bibe yek, hem di dilekî wisa de ku ji zilma xençera wî ya munafiq zewq dikare bistîne? Wekî şeytên, wêrekî dide hestên nepenî û exlaqên nebaş û wan diparêze; hestên baş jî ditefîne.

   Hem bi dûrxistina ji jiyaneke Îslamî û însanî re, ji bo jiyaneke demdemî ya heywanî bixe nava me, bi pencikên ku ji her du aliyan ve çekdar in, du kûçikên ku ji bo karkirina piraniyê tunekirin ji xwe re kirine bername, wekî bela bera her du kezebên me dane, em ji parastinê dûr û tenê hiştine. Va ye parastina wî, va ye jiyana me!

   Ew kîn û neyariya wî dijminî ku nîşan dide ne ku ji şerekî ne. Heke ku ji şer bûya, bi têkçûna me ya sirûştî re, dê wekî gelek dijminatiyan bisekiniya. Hem wan xêzikên riyakarane yên rûyê dijmin ê dûr, dê xweşik bihatana hesibandin. Ên ku ji nêz ve dîtine înşellah êdî naxapin.