Min got:

   — Li Asyayê, li alema Îslamê sê nûr û ronahî, li pey hev dest bi pêşveçûnê dikin, li bal we sê tarîtiyên li ser hev dê dest bi pêşveçûnê bikin. Dê ev perdeya zordestiyê biçire, biquncife û ez ê jî werim vir û medreseya xwe çêbikim.

   Wî got:

   — Çi heyf e ku ya te hêviyeke dûrî aqil e.

   Min got:

   — Çi heyf ji aqilê te re. Tu bawer î ku ev zivistan dê her tim wiha bidome?

   Wî got:

   — Îslam piçik piçik bûye.

   Min got:

   — Çûne xwendinê. Va ye Hîndîstan, zarokekî behredar ê Îslamê ye. Di Dibistana Amadehiyê ya Îngilîzan de dixebite. Misir, neviyekî zîrek ê Îslamê ye. Di Fakulteya Zanînên Siyasî de ders digire. Qefqas û Tirkîstan, du zarokên eqît ên Îslamê ne. Di Dibistana Şer a Ûrisan de perwerde dibin. Û her wiha...

   Yahû: Ev zarokê esilzade, piştî ku bawernameyên xwe girtin, dê her yek ji wan derbasî serê parzemînekê bibin, li asoya kemalatê bi daliqandin û hejandina ala Îslamiyetê ya pêşiyên wan ên ewreng adil, li hemberî qedera ezeliye bi eksê felekê re dê raza hîkmeta ezeliye ya di mirovahiyê de îlan bike. Va ye nîvê çîroka min ewqas e....

   Temsîleke ku gotinên wekî: “Çi ji min re” û “Nefsî, nefsî” dide gotin:

   Du camêr li ciyekî rastî hev tên. Yek ji wan ji eşîreke bi esil e. Mirovekî wêrek e; lê belê felekzede ^(Têbinî)  û perîşan e. Yê din jî ji eşîrekê ye û yekî tirsonekê wisa ye ku tali’ û siûd û felek jê re bi keys lê tê. Dest bi xwepesindan û nîqaşê dikin.

   Mirovê pêşî serê xwe radike, dibîne ku eşîra wî çiqas zelîl e, ev yek jê re giran tê û li xîreta wî dikeve. Serê xwe pêl dike. Li nefsa xwe dinêre, bi dereceyekê giran dibîne.

   “Heywax!” (wê gavê) xîreta wî ya ku bi gotinên kesatî yên mîna:

   “Çi ji min re, vaye ez, ez, va ye kirinên min” birîndar bûye dest bi