BAWERNAMEYA DU XWENDINGEHÊN MUSÎBETÊ
Pêşgotin
Wexta ku ji azadiyê re digotin dîntî; îstibdad tîmarxaneyê kir mekteb. Dema ku îstiqamet û îtidal, bi îrtîca û paşverûtiyê re tevlihev dibû; zulima Meşrûtiyetê jî girtîgehê kir xwendingeh.
Gelî camêrên ku temaşeya vê bawernameya min dikin! Ji kerema xwe, ruh û xeyalên xwe ji hiş û cesedê muşewweş ê talebeyekî Kurd ê esebî re bi mêvanî bişînin ku nû ketiye nav medeniyetê; da ku hûn şaş nebînin û nekevin xeletiyê!...
- Ez telebe me; lewma her tiştî bi mêzîna şerîetê dikşînim û dipîvim. Ez mîlliyeta me, bi tenê Îslamiyet dizanim. Lewma her tiştî li gor nêrîn û nezera Îslamiyetê muhakeme dikim. Ev nutqeke wisan e ku; di wê hengama ku ez di deriyê alema berzaxê de sekinîme ku jê re hepisxane tê gotinê; li îstesyona ku jê re dibêjin “sêpêya îdamê”, li hêviya tirênê me ku diçe axiretê; ez rewşên cemiyeta beşerên xeddarane rexne dikim û bangî beşeriyetê dikim. Lewra li gorî sirra
يَوْمَ تبُْلَى السَّرَائِرُ
heqîqet, tazî derket ji qebra qelbê. Ew kesên nemehrem, bila lê nenihêrin. Ez bi eşqeke mezin amade me ji çûyina axiretê re. Wekî gundiyekî evîndarê tiştên ecêb ku xweşî û balkêşiya Stenbolê bihîstiye lê nedîtibe, çawa bi heweseke pir zêde, dixwaze bibîne. Ez bi xwe jî bi coş û îştiyaq dixwazim ku alema axiretê ku pêşangeha tiştên balkêş û nedîtî û nebînayî ye bibînim. Aniha jî wisa me. Nefî û sirgûna min a bi bal wir ve, ji bo min ne ceza ye. Ger ji destê we tê, bi wijdanî min bidin azarê û ezabdar bikin. Eger na, ezab û azara wekî din, ji min re ne ezab e; ji bo min şan e!
Ev hikûmata heydûd, di zemanê zulima zordestî û îstibdadê de, neyartiyê li aqil dikir. Niha jî, ji heyatê re dijminatiyê diajo. Eger rewşa hikûmatê wiha be, her bijî cunûn û dîwanetî! Û her bijî mirin! Ji zaliman ra jî her bijî cehennem! Jixwe ez jî li cî û zemînek digeriyam ku fikrê xwe lê beyan bikim. Niha Dîwana Herbê bûye zemîneke baş.
