Ji Weşanger
Sal 323 1 bû ku xebera bi rengê ateşparekî zekayê, bi navê Seîdê Kurdî ku nedîtiyê xilqetê tê hesêb, ji pişta çiyayên Kurdistanê yên berz û bala, asê û pola, li asoyên Stenbolê hatiye xuyanê, li hawirdor olan dabû û hin kesên xûymeraq, her ku wî xarîqeyê fitretê didîtin, ên ku wê kerem û dayina ji defîna bêdawî ya xezîna xilqetê nikaribûn bi tu awayî hezim bikirana, hişê wan axirî hilnedida ku di nav wan cil û bergên kurdewar de û di bin wî şal û şapikî de dehayekî berz û bilind ê wisa veşartî be û piraniya wan kesên xesîs û çikûs ên zexel, hîs û hestên xwe yên umûmiyên pest û pespaye li maneya întiqamê ya gotineke heqaretê bar kiribûn: “Dîn e!”
Bi rastî jî Seîdê Kurdî ji ber zêdezîrektiyê, li hudûdê dîntiyê bû. Lêbelê dîntiyeke wisa ku şairê fedaî û herî bala yê bedbext, ustadê min ê muhterem Evdillah Cewdet, di van rêzikên xwe de ji ruhê aqil û kemala wî re bûye tercumanekî baş:
Dîntî, di serê min de dişixule, agirê ramanî ye,
Dîntî di serê min de ye, yê min zekayeke alî ye.
Ji dînîtiya min re rêber e; ronahiya bi ûlwiyet,
Bendewarê dînîtiya min e, niyetek bi ezamet.
Belê, Seîdê Kurdî hatibû Stenbolê ji bo wan qesr û kaşxaneyên ku dixwest di îdraka kainatê de, li şûrezara Kurdistanê ku qest heye bi bêperwerdehiyê bê kuştinê, çêke. Lê jê re miyeser nebû; di vê yekê de ezm û niyet ew bû ku selexaneyên siyaseta Yildizê bihejîne û bide zelzeleyê.
Hê beriya hatina Stenbolê, gelek caran ji Wanê, Bedlîsê, Sêrtê, Mêrdînê û ji Erziromê hate nefî û sirgûnkirin. Bi hatina wî ya Stenbolê re, ji aliyê Ebdulhemîd ve jî bi aweyekî ciddî, marûzê teqîbat û çavdêriyê bû û bi çend caran hate tewqîfkirin. Dawiya dawîn rojek hat ku Seîdê Kurdî şandin Uskudarê, Toptaşiyê. Lewra îhtîmal bû ku li hepisxaneyê hin kesên ku bêne hişyarkirinê, hebûn. Serê gavê jî, ew ji tîmarxaneyê derdixistin. Mizgîniya miaş û rutbe didanê… Hezretî Seîd digot: “Ez hatime ji bo ku li Kurdistanê mekteban bidim vekirinê. Tiştekî din naxwazim. Ez bi tenê vê yekê dixwazim, wekî din min tiştek navê.” Bi gotineke din,
