Êdî mînanî vê ya, gotinêd hêjayî wî û wê wargehê got. Paşê, şêniyê hatî bal du geroha va cihê bûn:

   Geroha yekê: Ji bo ku xwe naskiribûn û hişê wan li serê wan da û dilê wan di ciyê xwe da bû, gava ku li sosretên di hundirê wê serayê da nêrîn, gotin: “Di vê ya da karekî mezin heye.” Hem zanîn ku beyhûde nîne. Leyîstikekî boş nîne. Ji  bo wê yekê ra mereq kirin: “Gelo tilsima wê çi ye? Di hundirê wê da çi heye?” gotin û hoşiyan. Ji  nişkê va axiftina wî ustadê nasînkerê ya ravadabûyî seh kirin. Zanîn ku kilîtên hemî razan li bal wî da ne. Bal wî va rûdar çûn û gotin:

   “Xweşî li te hey ustad! Ji dil va serakî wuha çagirîn, nasînkerekî zana û rast ê wekî te divê. Serwerê me ji te ra çi daye zanînê nazikane ji me ra bidin zanînê.”

   Ustad jî, axiftên ku berê pirsa wan boriyê ji wan ra got. Vana xweş guh danê, baş hildan, gişt huwîde girtin. Di çembera daxwaza padîşah da tev geriyan. Ev tevger û rewşa wan a nazik, li xweşê padîşah hat. Ji  wê yekê da wana bal serakî dinê yê arizî û balayê ku nayê rewşdayînê va xwest û qencî kir. Hem, di awakî hêjayî padîşahekî ciwanmêrê wusa û şayestê şêniyê olamkarê wirre û hevwarê mêvanêd nazikên wusa û şayanê koşkekî balayê werre da bexşanî kir. Timmanî, wana bextiyar kir.

  Geroha diduya jî, ji rûyê ku hişê wan riziyaye û dilê wan vemiriyeyê da gava ku ketin wê serayê, ji nefsa xwe ra bindest bûn. Ji  xwarinêd xweş pê ve, bal tu tiştekî va nezivirîn. Ji  wan hemî zîbatiyan da çavê xwe girtin û ji rêberên wî ustadî û ji hişyarkirinêd şagirtên wî da guhê xwe tivikandin. Mînanî dewaran xwarin û di xewê da noq bûn. Ji  hêkjîrên nayên xwarinê yê - lê ji bo hinek tiştan ra hatine çêkirinê - vexwarin. Serxoş bûn û wusan qêriyan û tevlihev kirin, mêvanêd gerokênê pirr nehêsayî kirin. Li hemberî destûrên Hostayê navdar da nebaşî kirin. Eskerên xwedanê serayê jî wana girtin bal zîndanekî hêjayê nebaşên wusan va avêtin.

   Hey hevalê ku bi min ra li vê çîrokê guhdayê! Her hemin te zanî ku ew dawerê navdar, vê koşkê ji van daxwazên borî ra çêkiriye. Çêbûyîna van daxwazan jî li ser du tiştan da payîdar e.

   Yekê wê: Hebûna vî ustadê ku me dît û axiftina wî bihîstiye. Lewra ku ew tune be, hemî daxwaz beyhûde dibin. Lewra nivîsikekî ku nayê zanînê, bê hînker be, kaxizekî bêdivêk dimîne.