GOTINA YANZDEHAN
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ
وَالشَّمْسِ وَضُحٰيهَا ۞ وَالْقَمَرِ اِذَا تَلٰيهَا ۞ وَالنَّهَارِ اِذَا جَلّٰيهَا ۞ وَ الَّيْلِ اِذَا يَغْشٰيهَا ۞ وَ السَّمَٓاءِ وَمَا بَنٰيهَا ۞ وَ الْاَرْضِ وَمَا طَحٰيهَا ۞ وَ نَفْسٍ وَمَا سَوّٰيهَا ۞ … الخ
Birako, eger tu tilsima huwîdeya cîhanê û kûranîka afirîka meriva û razên bingeha limêjê yê perçekî zanîna wê dixwazî, bi nefsa min ra li vê çîroka nimûnekaniyê binêre:
Çaxekî padîşahek hebûye. Bi gorî zengînîyê va gelek pirr gencînêd wî hebûne. Hem, di wan gencîna da her cûre gewher û elmas û zumrût hebûne. Hem gelek sosret gencînêd wî yê veşarteyî hebûne. Hem bi gorî balatiyê va di pîşeyên hosret da gelek pirr hozaniya wî hebûye. Hem, ji fennêd sosretê bêjimar ra zanîn û çemberiya wî hebûye. Hem, ji zanînêd nîgarê bêdawî ra zanîn û agaha wî hebûye.
Bi raza ku her xwedîzîbatî û balatiyê, dîtin û ravedayîna zîbatî û balatiya xwe dixwazeyî va wî padîşahê navdar jî xwest ku, ravegahekî vebike. Di navê da raxistgehan rêz bike. Ta li ber çavê şênî da çagiriya padîşahtiya xwe, hem pertewa zengîntiya xwe, hem têşikên pîşeyê xwe, hem hosretên zanîna xwe eşkere bike û rava bide. Ta zîbatî û balatiya xwe ya veşarkiyê bi du rûyan va bibîne. Rûkî wê, bi xwe, bi nêrîna xwe ya hûraşîna va bibîne. Ya dinê, bi nêrîna kesên dinê va binêre.
