بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

وَ بِهٖ نَسْتَعٖينُ

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمٖينَ   وَ الصَّلَاةُ وَ السَّلَامُ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلٰى اٰلِهٖ وَ صَحْبِهٖ اَجْمَعٖينَ

   Ey Bira! Te çend şîret ji min xwestin. Ji bo ku tu esker î bi numûneyên eskerî va bi heyşt çîrokan va li çend heqîqetan bi nefsa min ra guh bidiyê. Lewra ez nefsa xwe ji herkesî pirtir ji şîretê ra muhtaç dibînim. Heyşt gotinêd ku min pêlekî ji heyşt ayetan girtibûyî, min ji nefsa xwe ra hinekî dirêj gotibû. Niha ez ê bi kurtayî û bi zimanê nexwendiyan va ji nefsa xwe ra bêjim. Kî dixwaze bira pê ra guh bidiyê.

GOTINA YEKÊ

   Bîsmîllah serê her qenciyê ye. Em jî di serî da dest bi wê dikin. Hey nefsa min tu bizan! Ev gotina pîroz, çawa ku nîşana Îslamê ye, bi zimanê tewşa hemî mewcûdata va wirdê zimanê wan e.

   Tu dixwazî bizanî ku bîsmîllah çi hêzeke mezin ê riha nabe ye û çi bereketeke pirr ê dawî lê nayê ye, li vê çîroka nimûnane binêre û guh bidiyê. Wuha ku:   

   Ji merivê ku di çolê Erebên koçer da digere ra gerek e ku navê serekê qebîlekî bigre û bikeve binê parêztina wî. Ta ku ji şerê şeqî û bedbextan riha bibe û bikare hacatên xwe pêk bîne. Yan na, ewê bi tek serê xwe va li pêşberî dijmin û hacatên xwe yê bêjimar da perîşan bibe. Êdî ji bo gerranekê wuha ra du merif, bal deştê va derdikevin û diçin. Ji wana yekî wî dilnimiz bû. Yê dinê pozbilind bû. Yê dilnimiz