xwe rût dikin, hoşane bal çaxa bextiyariyê va û xeyalane bal Cizîra Ereban va diçin. Ta ku em Pêxemberê Ciwanmer (xweşî û geşî lê) yê, di serê xebatê da û di nav perestinê da dibînin û ziyaret dikin. Binêre! Ew ciwanmêra, çawan ku pêxemberiya xwe û bi rastiya xwe va pêwendabûyîn û çaregihiştina bextiyariya timanî ye. Mînanê wî yekî, bi perestina xwe û bi niyaza xwe va pêwendahebûna wê bextiyariyê û çareçikirna bihiştê ye.

   De binêre! Ew kesa, di limêjekê mezin û di perestinekî balayê were da ji bo bextiyariya timanî ra niyaz dike ku, goya  ev cezîra, belkî hemî zemîn, bi limêja mezina wî kesê ra limêj dike û niyaz dike. Lewra perestina wî, perestina koma ku li pê wî da diçe yê di xwe da digire. Çawan bi raza hevwarê va raza perestina hemî pêxemberan di xwe da hildigire. Hem wî limêja mezin, di civatekî mezinî wusa da dike û niyaz dike ku, ji balayê Adem da ta çaxa me va belkî ta qiyametê va hemî merivên ronak û hêjayên zarên Adem, ji wî kesê ra bi tevatiyê va li pê wî da limêj dikin, ji niyaza wî ra amîn dibêjin. ^(Haşiye)  Binêre hem wusa ji bo xwestanekê giştanî yê wekî tim mayînê ra niyaz dike ku, ne merûyê zemînê, belkî merûyê asîmana, belkî hemî hebûyan, ji niyaza wî ra nivîskariyê dikin. Bi zimanê tewşê va dibêjin “Ox, erê ya Xwedayê me! Bide û niyaza wî hilde. Em jî dixwazin. Hem binêre! Wusa ahînane, wusa dilberane, werre arzûyane, werre lavekane, bextiyariya timanî yê dixwaze ku, hemî cîhanê digirîne, ji niyaza xwe ra nêvkar dike.

   Binêre, hem ji bo divêkekî werre û amancekê wusa ra bextiyariyê dixwaze û niyaz dike ku, meriva û hemî çêkberan, ji bêbihatiyê û bêhudetiyê û ji lîstikê û ji ketina bal pûçaya bêbergeya jêrtirê jêran vayî da bal biha û mayîna ku jortirê joran e û bal olama balay û bal cêrga nivîsokên semedanîyê va derdixîne.