û xweşdarkaran û maşaallah dibêjanê dîtinkirin da ravedayînê dixwazin. Balatiyên timanî jî, timî xuyanê dixwazin. Ewa jî tim hebûna endazkiran û xwahişkiran dixwaze. Li ber çavê xwahişkirê ^(Haşiye)  bê mayîn da bihayê balatiyan da dikeve.   Hem jî van hebûkên pirr xweşik û pîşedar û pertew û sosikên ku li rûyê cîhanê da perîşane yê, mînanê ku tav, rojê rava dideyî yê, rindiyên zîbatîkî veşarkî yê bêhemtayî rava dide û nazikiyên rindikî yê dizî yê bêheval ^(Haşiye)  nîşan didin û hebûna ku ji ayîsana wê rindiya pak û wê zîbatiya paqij da di navan da belkî di her navî da pirr gencînêd dizî hene yê awir dide. Êdî, zîbatîkî dizî yê ev çend bala û bêhemta rindiyên di ayînekî da dîtina rindiyên xwe di ayînekî da xwedî bihêk û arzûman ra dîtina cêrgên rindiya xwe û endazên zîbatiya xwe dixwaze. Çawan ku ji bo ku binêrînayêd mayîn va dîsa li zîbatiya xwe ya dilber binêreyî ra xuyanê jî dixwaze. Divêk ew e ku, bi du awayan va nêrîna li zîbatiya xwe dixwaze. Yekê wê, di ayîneyêd ku her yekê wê, di rengê cûre cûre daye yê da dîtinê dixwaze. A dinê, bi dîtina gerokên arzûman û xwehişgirên sergêjan va dîtinê dixwaze. Divêk ew e ku, rindî û zîbatî, dîtin û xuyanê dixwazin. Dîtin û xuyan jî hebûna gerokên arzûman û xwehîşgirên sergeran dixwazin. Rindî û zîbayî ji rûyê ebedî û sermedîbûnê da kudana hebûna arzûvana dixwazin. Lewra zîbatîkî timanî, bi arzûvankî bûrîk va dilxweş nabe. Lewra gerovankî bindestê bûrîna bê zivirandî, bi hûşana bûrînê va evîna wî, bal nevînê va dizvire û gêjana wî bal sivikandinê va û hezkirina wî, bal piçûkandinê va xwar dibe. Lewra merivê xwexwaz, ji tişta ku nizane yê ra dibe dijmin. Çawa ku ji tişta nagihêje yê ra dijber e. Tewş ev e ku, li hemberê zîbatîkî hêjayî hember di riya bi evînkî bêdawî û bi arzûkî û xwahîşkî bêberge yê da di binva. Bi dijî û kîn û înkarê va hemberiyê dike. Êdî, raza ku, gawir dijminê Xwedê ye yê, ji vêya da tê zanînê.