BINGEHA DIDUYAN: Deriyê camêrî û banînê ye ku tîrêjna navê Kerîm û Rehîm e.

   Ma tu car dibe ku, Xwedanê vê cîhanê yê ku bi hunerên ravadayiye va xwediyê camêrîkî bêdawîn û rehmetekî bêdawîn û îzzetekî bêdawîn û xîretekî bêdawîn e. Qenciya hêjayê camêrî û rehmeta xwe û aziriya sezayê îzzet û xîreta xwe neke. Erê, li tevgera vê cîhanê were nêrînê, tê dîtinê ku, ji yê ahesttir ^(Haşiye) û jartir da bigre, ta yê sitûrtir va ji her candarî ra xwarinekê hêja tê dayînê. Ji  yê jartir û ahesttir ra xwarina çêtir tê dayînê. Ji  her derdarî ra ji ciyê bêhêvî da derman tê gihêjandinê. Bi ciwamêrîkî wusan bala va mêvantî û qencî tê kirinê ku, tê da xebitana destê ciwamêrîkî bêdawî, li ber çava rava dide.

   Bi awayê nimûne di dema biharê da di awayê çevreşên bihiştê da li hemî daran bi potên asayê sundusa va dipoşînê. Bi zîvkiriyên kulîlk û meywan va disosikîne. Digerîne olamkar, bi çiqilên wan ê ku destên wan ê nazik va cûre cûre meywên xweştir û çêktirê yê ji me ra pêşkêş kirin. Hem bi destî mêşekê jehrîdar va hingivê dermandarê şirîntirê bi me da xwarin. Hem potekî nerm û rindtirê, bi destê bihokekî bêdest va li me da pûşandin. Hem gencînekî rehmetê yê mezin di nav dendikekî piçûk da ji bo me veşartin. Hunerê camêrîkî çi zîba û rehmetekî çi nazikbûyîna wî bi eşkeratî tê zanînê. Hem ji merifa û hinkê cenaweran pêva, ji roj û hîv û zemînê da bigre ta çêkerekî piçûktir va her tişt pirr bi nazikî va li ewma xwe xebitana wî, bi hindê hûrçikê va ji berga xwe derbaznebûyîna wî, di binê tirsekê mezin da hebûna olama giştanî bi fermana xwediyê mezinatî û îzzetekî balayê va tevgerana wan rava dide. Hem gerek gîhayî û gerek jiyankî û gerek merifankî be, bi wê teliziya banînkara ^(Haşiye)  hemî diyan va û bi wê xwarina nazik a wekî